داریوش شیخ الاسلامی وطنی

مقدمه: ورزشکاران در رشته های مختلف ورزشی، تمرین های شدیدکوتاه مدت و با سرعت را برای اجرای مطلوب و موثر توان ورزشکار در برنامه های خود قرار داده اند. انجام تمرینات قدرتی ، استقامتی ، توانی و مصرف مکمل سدیم بی کربنات تاثیر مثبتی بر عملکرد ورزشی دارد، در همین راستا هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر زمانبندی مصرف حاد مکمل سدیم بی کربنات بر شاخص های عملکردی (توان بی هوازی ، قدرت و استقامت عضلانی) می باشد. روش شناسی پژوهش: طرح این تحقیق نیمه تجربی (پیش آزمون ، پس ازمون) می باشد. ابتدا تعداد 14 نفر منتخب به دو گروه 7 نفره ( 7 نفر گروه مکمل و 7 نفر دیگر نیز به عنوان گروه دارونما) تقسیم شدند. مصرف مکمل یک ساعت قبل از اجرا و یا بلافاصله پس از اجرای دوم وینگیت بود. سپس 50 دقیقه در همان وضعیت در حال استراحت باقی ماندند. اجراهای وینگیت(4 اجرا) با فواصل 15 دقیقه استراحت اجرا شد. در پایان اجراهای وینگیت، بلافاصله تست های قدرت، توان بی هوازی و استقامت عضلانی اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف مکمل سدیم بی کربنات باعث افزایش قدرت عضلانی آزمودنی ها شده است، جلسه دوم، سوم و چهارم( 05/0=P، 025/0=P و 012/0=P). بین توان بی هوازی آزمودنی های 2 گروه تنها در جلسه اول تفاوت محسوسی مشاهده شده است(003/0=P). همچنین بررسی تفاوت های بین گروهی نشان داد که مصرف مکمل سدیم بی کربنات بر استقامت عضلانی آزمودنی ها تاثیر داشته است(014/0=P ، 006/0=P، %011 =P، 009/0=P). در هر حال در هیچ یک از متغیرها، زمان مصرف مکمل (قبل از اولین اجرا یا مابین اجراها) تاثیری بر عملکرد آزمودنی ها نداشته است. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که مصرف مکمل سدیم بی کربنات موجب بهبود شاخص های عملکردی استقامت و قدرت عضلانی می شود، هرچند اختلافی بین زمانبندی مصرف مکمل دیده نشد.

فعالیت ورزشی منظم و مصرف ویتامین D هر دو برای بیماران مبتلا به سرطان مفید است. این مطالعه اثرات تمرینات ورزشی تناوبی و/یا مکمل ویتامین D را بر بیان ژن های درگیر در عملکرد میتوکندری بافت قلب، اندازه تومور و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در موش های مدل سرطان پستان بررسی کرد. در این تحقیق 40 موش سوری ماده با سن تقریبی 5-4 هفته با میانگین وزنی 1/4±20 گرم از نژاد NMRI بطور تصادفی به پنج گروه مساوی(8=n) تقسیم شدند. گروه ها شامل؛ گروه کنترل سالم، گروه کنترل سرطان، گروه سرطان با ویتامین D، گروه سرطان با ورزش، و گروه سرطان با ورزش همراه با مصرف ویتامین D بودند. بدنبال 6 هفته تمرین هوازی تناوبی و مکمل ویتامین D و 48 ساعت پس از مداخلات درمانی، حیوانات را بیهوش کرده و برای مطالعات بیشتر، بافت قلب و سرم خون جداسازی شد. نتایج نشان داد که کمترین میانگین وزن بدن در پایان مداخله مربوط به گروه کنترل سرطان بود (001/0=P). اعمال مداخله ویتامین D به تنهایی رشد حجم تومور را نسبت به گروه کنترل سرطان تقریباً 23٪ افزایش داده است. در مقابل، در مقایسه با گروه کنترل سرطان مداخلات همزمان تمرین ورزشی تناوبی و ویتامین D رشد تومور را تقریباً 12٪ در موش ها کاهش داد(001/0=P). سطوح ظرفیت تام آنتی اکسیدانی در گروهی که ویتامین D و تمرین ورزشی دریافت کرده بودند بیشتر از سایر گروه های مداخله بود(001/0=P). همچنین، در بافت قلب، درمان با ویتامین D باعث افزایش قابل توجه بیان ژن های Pgc-1α ، Mfn-1 و Drp-1 در سطح mRNA شد(001/0=P). این مطالعه بیش بیانی ژن ها ناشی از مداخله ویتامین D در موش های ماده و اثرات هم افزایی تمرین ورزشی تناوبی همراه با ویتامین D بر کنترل کاهش وزن، ضد تومورزایی، بهبود دفاع آنتی اکسیدانی و تعدیل بیان ژن را نشان داد. پاسخ های هم افزایی احتمالاً با افزایش همجوشی میتوکندری و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی برای کنترل استرس اکسیداتیو همراه بود. توصیه می شود مطالعات بیشتری در مورد پویایی میتوکندری و بیوژنز با تمرکز بر عوامل خطر بیماری-های قلبی عروقی (CVD) در بیماران مبتلا به سرطان پستان(BC) انجام شود.

چاقی به عنوان یک اپیدمی جهانی شناخته شده و تعامل بین ورزش وکنترل اشتها به عنوان یک استراتژی برای کنترل وزن بطور مستقیم با نوع و مدت زمان ورزش ارتباط دارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر بازه های زمانی دو، چهار و شش ماهه تمرین مقاومتی و دو هفته بی تمرینی متعاقب آن بر هورمون های تنظیم کننده اشتها در مردان چاق غیرفعال بود. بدین منظور 30 مرد غیرفعال (سن: 21±1.7 سال، قد: 1.73±0.07 متر، وزن: 95.75±5.35 کیلوگرم و شاخص توده بدن: 31.70± 0.64 کیلوگرم بر متر مربع) بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفره گروه تجربی و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی تمرینات مقاومتی را بصورت (هفت حرکت، چهار ست هشت تکراری با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه، سه جلسه در هفته و به مدت شش ماه) انجام دادند. نمونه گیری در حالت ناشتایی در شش مرحله پیش آزمون، 48 ساعت بعد از یک جلسه، دو، چهار و شش ماه از تمرینات مقاومتی و به دنبال دو هفته بی تمرینی انجام گرفت. تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد یک جلسه فعالیت تاثیری بر متغیرهای تحقیق ندارد. غلظت پلاسمایی گرلین آسیل دار (P=0.024،P=0.001 و P=0.000)، انسولین (P=0.009، P=0.000 و P=0.000)، LDL (P=0.004، P=0.001 و P=0.000)، TG (P=0.020، P=0.012 و P=0.002)، درصد چربی بدن (P=0.000، P=0.000 و P=0.000)، وزن (P=0.000، P=0.000 و P=0.000)، BMI (P=0.000، P=0.000 و P=0.000) و WHR(P=0.000، P=0.000 و P=0.000) به ترتیب در مراحل دو، چهار و شش ماه تمرین، اورکسین (P=0.019 و P=0.005) و TC(P=0.025 و P=0.002) به ترتیب پس از چهار و شش ماه فعالیت در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل کمتر بود. PYY بعد از چهار (P=0.001) و شش ماه (P=0.001) فعالیت و HDL پس از دو (P=0.001)، چهار (P=0.001) و شش ماه (P=0.001) فعالیت در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل بالاتر بود. دو هفته بی تمرینی باعث افزایش معنادار اورکسین (P=0.000)، انسولین (P=0.000)، وزن (P=0.031)، درصد چربی بدن (P=0.028)، BMI (P=0.043)، WHR (P=0.002)، TG(P=0.006) و کاهش معنادار PYY (P=0.000) و HDL (P=0.000) نسبت به آخرین جلسه فعالیت گردید. انجام فعالیت مقاومتی علاوه بر تاثیر بر هورمون های وابسته به اشتها باعث بهبود وزن و نیمرخ چربی در مردان چاق شده و متناسب با طول دوره تمرینی، سازگاری ها محسوس تر بود. هرچند این سازگاری ها با بی تمرینی تضعیف شدند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر بیان ژن های ناقل های مونوکربوکسیلات 1 (MCT1) و 4 (MCT4)، هم فعال گر گیرنده ی گاما ی فعال شده توسط تکثیرگر پروکسیزوم-1 آلفا (PGC-1α) و عامل قابل القای هایپوکسی-1 آلفا (HIF-1α) در عضلات اسکلتی نعلی و بازکننده ی طویل انگشتان (EDL) رت ها بود. به این منظور، 30 رت نر نژاد اسپراگ-داولی با دامنه ی وزنی 300-250 گرم به طور تصادفی به 3 گروه کنترل، MICT و HIIT تقسیم شدند. پروتکل های تمرینی ایزوکالریک به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته بر طبق اصل اضافه بار اجرا شدند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی برنامه ی تمرینی، عضلات نعلی و EDL حیوانات استخراج و سنجش بیان ژن با استفاده از شیوه ی PCR Real- timeصورت گرفت. داده‎ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﯾﮏ طرفه (one-way ANOVA)، آزمون تعقیبی توکی و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0 بررسی شدند. یافته های مطالعه نشان داد که در گروه MICT، تنها سطح HIF-1α mRNA عضله ی EDL به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (05/0P <). در حالیکه در گروه HIIT، سطوح mRNA MCT4، PGC-1α و HIF-1α در هر دو عضله به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (05/0P <). هرچند، تفاوت بین سایر سطوح mRNA گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل معنی دار نبود (05/0P >). مقایسه ی بین دو شیوه ی تمرینی نشان داد که سطوح بیان ژن MCT4 عضلات نعلی و EDL، PGC-1α عضله ی نعلی و HIF-1α عضله ی نعلی در گروه HIIT در مقایسه با گروه MICT به طور معنی داری بالاتر بود (05/0P <). علاوه بر آن، همبستگی مثبت معنی داری بین هر یک از سطوح HIF-1α mRNA و MCT4 متناظر آن، وجود داشت (05/0P <). به طور خلاصه، نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل HIIT در مقایسه با MICT، موجب پاسخ مثبت بیشتری در بیان ژن های MCT4، PGC-1α و HIF-1α گردید.

هدف تحقیق: هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر زمان های استراحتی متفاوت حین اجرای فعالیت های مقاومتی بر حجم تمرین بود. روش شناسی تحقیق: 15 مرد جوان تمرین کرده مقاومتی با میانگین سنی 7/3 ± 3/22 سال و شاخص توده بدنی 9/2 ± 8/22 کیلوگرم بر مترمربع، با توجه به معیارهای ورود به تحقیق به صورت هدفمند انتخاب شدند. جهت بررسی تاثیر فواصل استراحتی متفاوت بر حجم حرکات مقاومتی، آزمودنی ها در 6 جلسه (هر جلسه برای تعیین حجم فعالیت یکی از عضلات) با فواصل زمانی یک هفته ای از یکدیگر، حرکات جلو پا ماشین، پرس سینه با هالتر، لت، پشت پا با ماشین، جلو بازو با هالتر و پشت بازو با ماشین را در 3 ست با 70 درصد یک تکرار بیشینه اجرا کردند. در هر جلسه و برای هر یک حرکات فوق، اندازه گیری حجم تمرین در هر حرکت پس از 3 ست فعالیت (با فواصل زمانی 30 ثانیه، 60 ثانیه و 90 ثانیه استراحتی بین ست ها) اندازه گیری و ثبت شد. ترتیب اجرای فواصل استراحتی متفاوت برای آزمودنی ها در هر جلسه و برای هرکدام از حرکات به صورت تصادفی بود. جهت اندازه گیری حجم فعالیت مقاومتی از فرمول "تعداد ست × تعداد تکرار × میزان بار جابه جاشده" استفاده شد. نتایج تحقیق: یافته های این پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که فواصل استراحتی متفاوت بین ست ها تاثیر معناداری بر حجم فعالیت عضلات چهار سر رانی و پشتی بزرگ ندارد، اما در خصوص عضلات همسترینگ، سینه ای بزرگ، دو سر بازویی و سه سر بازویی، انجام فعالیت با فواصل استراحتی متفاوت به شکل معناداری بر حجم فعالیت انجام گرفته این عضلات (میزان بار جابجا شده) تاثیر داشته است (در هر 4 حرکت،001/0 p=). درواقع، هر چه فواصل استراحتی بین ست ها طولانی تر شده است، حجم فعالیت انجام گرفته نیز بیشتر بود. نتیجه گیری: در کل به نظر می رسد که فاصله استراحتی بین ست ها حین فعالیت های مقاومتی، یک عامل اثرگذار بر حجم فعالیت بوده و چنان چه انجام حجم های تمرینی بالاتر مزیتی برای ورزشکار است، توصیه می شود که فواصل استراحتی طولانی تری بین ست های تمرین لحاظ گردد. همچنین، بر اساس یافته های حاضر به نظر نمی رسد که تفاوتی بین عضلات بزرگ و کوچک بدن از این لحاظ وجود داشته باشد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثرمکمل چای سبز با و بدون فعالیت مقاومتی بر سطوح MDA و TAC و پروفایل لیپیدی افراد دارای اضافه وزن بود. روش شناسی: پژوهش حاضر با مدل تجربی و در قالب طرح پیش و پس آزمون اجرا شده است. نمونه آماری این تحقیق از میان افراد داوطلب شامل 35 زن و مرد با میانگین سنی 30-45 سال و میانگین شاخص توده بدنی 25-30 کیلوگرم بر متر مربع به صورت تصادفی انتخاب و به طور تصادفی به 3 گروه مکمل چای سبز + فعالیت مقاومتی، گروه چای سبز و گروه دارونما + فعالیت مقاومتی تقسیم شدند. برنامه تمرین مقاومتی به مدت 10 هفته، هفته ای 3 جلسه در 7 حرکت (پرس سینه، پرس پا، سیم کش، جلو ران، جلو بازو با هالتر، اسکات و سر شانه با هالتر) با سه ست 7 تا 8 تکرار و با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه بود. آزمودنی ها روزانه 3 عدد قرص 500 میلی گرمی چای سبز مارک camgreenو گروه دارونما 3 عدد قرص500 میلی گرمی مالتودکسترین بعد از هر وعده ی غذایی مصرف کردند. قبل و بعد از دوره 10 هفته ای مداخله، خونگیری در شرایط ناشتایی انجام شد. برای سنجش MDA و TACاز کیت الایزا کمپانی کریستال دی و برای سنجش پروفایل لیپیدی از کیت های شرکت پارس آزمون استفاده شد. نتایج: یافته ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که پس از دوره 10 هفته ای مداخله، MDA سرمی در دو گروه تمرین + چای سبز (003/0p=) و چای سبز (05/0p=) کاهش معناداری یافت. TAC سرمی تنها در گروه تمرین + چای سبز (012/0p=) با افزایش معناداری مواجه شد. همچنین سطوح سرمی کلسترول در هر سه گروه تمرین + چای سبز (006/0p=)، چای سبز (02/0p=) و تمرین + دارونما (001/0p=) کاهش یافت، در حالی که تغییرات LDL تنها در گروه تمرین + چای سبز (009/0p=) معنادار بود. سطوح سرمی تری گلیسرید و HDL در هیچ یک از گروه ها تغییرات محسوسی نداشت (05/0

هدف از پژوهش حاضر ارتباط بین شاخص های آنتروپومتریکی با تعادل و احتمال موفقیت در حرکات زمینی ژیمناست کاران 11 - 9 سال کشور ایران و عراق بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را ورزشکاران ژیمناستیک کشور ایران و عراق که در سال تحصیلی 98-97 تحصیل می کردند، تشکیل دادند. به این منظور، 90 تا 120 نفر از ورزشکاران ژیمناستیک استان های مختلف کشور عراق و تعداد 100 تا 120 نفر ژیمناستیک کار از کشور ایران به عنوان نمونه انتخاب شد. به منظور نحوه ارزیابی ارتباط بین شاخص های آنتروپرومتریکی با احتمال موفقیت در حرکات زمینی ژیمناستیک، حرکات نیم پشتک، نیم وارو، چرخ و فلک و همچنین حرکت تعادلی بالانس روی دست انتخاب شدند. از ضریب همبستگی پیرسون برای تعیین ارتباط بین شاخص های آنتروپومتریکی با تعادل و احتمال موفقیت در حرکات زمینی استفاده شد. سطح معنی داری برای تمامی آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد شاخص طول ران با احتمال موفقیت در حرکت نیم پشتک، چرخ فلک ، نیم وارو و تعادل (بالانس روی دست) در ژیمناست کاران کشور عراق ارتباط معناداری دارد. همچنین بین عرض مچ دست با نیم پشتک و بین حرکت چرخ و فلک با شاخص عرض لگن نیز ارتباط معناداری دیده شد. در کشور ایران نیز بین عرض لگن با احتمال موفقیت در حرکت بالانس روی دست و بین طول کف دست با بالانس روی دست و حرکت نیم وارو ارتباط معناداری وجود داشت. علاوه براین، نتایج بدست آمده نشان داد که بین نمرات اجرای حرکات بالانس روی دست، نیم پشتک، BMI و قد آزمودنی های ایرانی و عراقی تفاوت معناداری وجود دارد. این نتایج می تواند در استعداد یابی رشته ژیمناستیک در دو کشور ایران و عراق مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: گرلین و پپتید YY دو پپتید اشتها آور و ضد اشتها هستند و نقش مهمی در تعادل انرژی و هموستاز گلوکز ایفا می کنند. از سوی دیگر، تمرینات مقاومتی یکی از شاخص های کلیدی در توصیه های ورزشی برای کنترل وزن هستند. اما هنوز اطلاعات بسیار کمی درباره تاثیر شدت های مختلف تمرینات مقاومتی بر اشتها وجود دارد. بنابراین، هدف این پژوهش مقایسه اثر شدت تمرینات مقاومتی بر هورمون های وابسته به اشتها (گرلین آسیل دار و پپتیدYY)، انسولین، لاکتات و اینترلوکین - 1 بتا در زنان غیرفعال می باشد. روش شناسی: برای انجام پژوهش حاضر 45 زن داوطلب بصورت هدفمند و تصادفی انتخاب و در 3 گروه 15 نفری قرار گرفتند: گروه تجربی 1 (اجرای 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط)، گروه تجربی 2 (اجرای 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت بالا) و گروه کنترل (بدون هیچ گونه فعالیت ورزشی). آزمودنی ها در حین اجرای تحقیق نیز از انجام تمرینات ورزشی خارج از برنامه تمرینی مورد نظر منع شدند. جهت کنترل چرخه قاعدگی، خون گیری آزمودنی ها (پیش آزمون و پس آزمون) در مرحله لوتئینی انجام شد. در ضمن هیچ یک از گروه ها به لحاظ شاخص توده بدنی اختلاف معناداری با هم نداشتند و این موضوع در ارزیابی های اولیه لحاظ شد. پروتکل تمرینی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته، هر جلسه به مدت 60 دقیقه انجام شد. در هر جلسه، گروه تجربی شدت متوسط تمرینات را در 3 ست، 13 تکرار با 60% یک تکرار بیشینه و گروه تجربی شدت بالا تمرینات را در 4 ست، 7 تکرار با 85% یک تکرار بیشینه و با فواصل استراحتی 1 دقیقه بین ست ها و 2 دقیقه بین حرکات اجرا کردند. لازم به ذکر است که در آخر 38 آزمودنی باقی ماندند. به منظور اندازه گیری متغیرهای تحقیق، 48 ساعت قبل از شروع طرح و مجددا 48 ساعت بعد از اتمام دوره ی 8 هفته ای تمرین خون گیری در ساعت 8 صبح و پس از حدود 10 ساعت ناشتایی شبانه به میزان 10 سی سی خون در حالت نشسته و با استفاده از سرنگ از ورید آنتی کوبیتال گرفته شد. جهت تحلیل یافته ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون t استفاده شد. سطح معنی داری (05/0P ≤) درنظر گرفته شد. نتایج: سطح پپتید YY از پیش آزمون تا پس آزمون در گروه تمرینی شدت متوسط و بالا افزایش معناداری را نشان داد (05/0 P ≤). در حالی که سطح انسولین در گروه تمرینی شدت بالا به طور معناداری کاهش یافت (05/0 P ≤). در پس آزمون سطح لاکتات گروه تجربی 1 افزایش معناداری را نسبت به گروه تجربی 2 و گروه کنترل نشان داد (05/0 P ≤). هم چنین سطح لاکتات در گروه تجربی 2 به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل بود (05/0 P ≤). با این وجود اختلاف معناداری بین گروه های تمرینی شدت متوسط، گروه تمرینی شدت بالا و گروه کنترل در سطوح سرمی گرلین آسیل دار، پپتید YY، انسولین و اینترلوکین - 1 بتا مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت شدت تمرینات مقاومتی تاثیر معناداری بر هورمون های وابسته به اشتها ندارد. با این وجود سطح لاکتات می تواند تحت تاثیر شدت تمرین قرار گیرد. علاوه بر این می توان گفت 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت 60 و 85 % یک تکرار بیشینه سطح پپتید YY را به طور معناداری افزایش می دهد که این می تواند باعث کاهش اشتها گردد. در حالی که تمرین مقاومتی با شدت 85% یک تکرار بیشینه سطح انسولین را به طور معناداری کاهش می دهد. با وجود این، اظهار نظر قطعی در ارتباط با تاثیرات جانبی حاد و مزمن تمرینات مقاومتی بر هورمون های اشتها نیازمند مطالعات بیش تری است.

مقدمه: در این پژوهش مصرف یک هفته مکمل آلفا گلیسرول فسفریل کولین بر عملکرد بی هوازی مردان فوتسالیست مورد بررسی قرار گرفت. روش شناسی: 10 نفر به عنوان نمونه آماری از میان پسران نوجوان فوتسالیست به شیوه تصادفی ازطریق تکمیل پرسشنامه و رضایت نامه انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی و متقاطع به دوگروه مکمل و دارو نما تقسیم و درتحقیق شرکت کردند. مطالعه حاضر به روش مطالعه تصادفی، دوسوکور، کنترل شده با دارونما و متقاطع انجام گرفت. آزمودنی ها دارای میانگین سنی 42/3±85/17سال و قد 71/9±25/170سانتی متر، وزن 82/6±78/ 64 کیلو گرم و شاخص توده بدنی 37/2±12/23 کیلو گرم بر متر مربع بودند. نمونه ها (n=10) در دو شرایط مصرف مکمل یا دارونما به صورت متقاطع قرار گرفتند. آزمودنی ها به مدت یک هفته مکمل کولین و دارونما را به مقدار روزانه 600 میلی گرم (دوکپسول 300 میلی گرمی) همراه با آب کافی مصرف کردند. قبل ازمصرف مکمل و دارونما اندازه گیری پایه آزمون های (رست، اینتروال و پرس سینه ) و انجام پیش آزمون 2روز بعدگروه یک n=5)) مکمل وگروه دو n=5)) دارونما را مصرف کردند و اندازه گیری مرحله دوم آزمون های (رست، اینتروال و پرس سینه) انجام وپس آزمون یک اجرا شد. روز هفتم با مصرف مکمل یا دارونما اندازه گیری مرحله سوم آزمون های (رست، اینتروال و پرس سینه) انجام و پس آزمون 2 اجرا شد. دوره 7روزه پاکسازی، (بدونه مصرف مکمل و دارونما) اعمال شد. واین روند با جابجایی گروه های مکمل و دارونما ادامه یافت. یافته ها: نتایج یافته های پژوهش حاضردر مورد آزمون اینتروال نشان داد که مصرف مکمل آلفا گلیسیریل فسفریل کولین در شرایط در یافت مکمل بعد از 2روز ( 2 00/0 p= ) و 7روز ( 7 00/0 p= ) و در شرایط دارونما بعد از 2روز ( 01/0 p= ) و بعد از 7 روز (06/0 p= ) تاثیر معناداری بر زمان دوی اینتروال نداشته است. در مورد آزمون رست نیز یافته ها نشان داد در شرایط مصرف مکمل هم پس از 2روز( 2 00/0 p=) و هم پس از 7 روز ( 005/0 p= )کاهش معناداری در زمان آزمون رست مشاهده گردید. درحالیکه شرایط دارونما معنادار نبود ( 41/0 p= 65/0 p= ). بنابراین ممکن است مصرف مکمل آلفا گلیسیریل فسفریل کولین ممکن است منجر به بهبود رکورد آزمون رست شود. درمورد آزمون پرس سینه نیز یافته ها نشان داد در گروه مکمل هم پس از 2 روز ( 000/0 p=) هم 7 روز( 001/0 p= ) افزایش معنادار قدرت در حرکت پرس سینه به دنبال مصرف مکمل آلفا گلیسیریل فسفوریل کولین می باشد در حالیکه در گروه دارونما( 20/0 p= 14/0 ( p=هیج تغییر معناداری را در قدرت آزمودنی ها نشان ندارد. بنابراین مصرف کوتاه مدت مکمل آلفا گلیسیریل فسفریل کولین تاثیر قابل ملاحضه ای بر افزایش قدرت آزمودنی ها دارد. نتیجه گیری : یافته های پژوهش حاضر نشان داد که مصرف مکمل آلفا گلیسرول فسفات می تواند دارای اثرات ارگوژنیک باشد و سبب بهبود توان بی هوازی و حداکثر قدرت ورزشکاران شود.

در این پژوهش بررسی ومقایسه اینتروال و مقاومتی با وزنه بر برخی عوامل آمادگی جسمانی و عملکرد ژیمناستیک کاران نوجوان مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور از جامعه آماری ژیمناستکاران شهر سرل ذهاب 20 آزمودنی با دامنه سنی 15 سال انتخاب گردیدند و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی و تمرین اینتروال گماشته شدند و به مدت 6 هفته این تمرینات را همراه با تمرینات روتین ژیمناستیک انجام دادند. قدرت، سرت، چابکی و توان بی هوازی آزمودنی ها در مرحله پیش آزمون و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت.

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی عوارض جانبی مصرف مکمل ها و مواد نیروزا بر عملکرد کلیوی در ورزشکاران بود. روش شناسی: 226 نفر به عنوان نمونه آماری از میان ورزشکاران مرد رشته های مختلف ورزشی و از طریق تکمیل پرسشنامه انتخاب، و در تحقیق شرکت کردند. آزمودنی ها دارای میانگین سنی6/7 ± 5/28 سال و شاخص توده بدنی 9/3 ± 1/26 کیلوگرم بر متر مربع بودند. نمونه ها در سه گروه ورزشکاران عادی (n=107)، گروه ورزشکاران مصرف کننده مکمل (n=71)و گروه ورزشکاران مصرف کننده مکمل به اضافه مواد نیروزا (n=48) قرار گرفتند. مقادیر سرمی کراتینین، نیتروژن اوره، نسبت نیتروژن اوره بر کراتینین و پتاسیم به عنوان شاخص های نشان دهنده عملکرد کلیوی مد نظر قرار داده شدند. آزمون آماری کراسکال- والیس جهت تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان دا د بین میانگین سه شاخص کراتینین، نیتروژن اوره و نسبت نیتروژن اوره بر کراتینین در سه گروه، اختلاف معنی داری وجود داشت (p ≤ 0.05) ، به طوری که این مقادیر در گروه ورزشکاران مصرف کننده مکمل و گروه ورزشکاران مصرف کننده مکمل به اضافه مواد نیروزا، به شکل معنی داری بالا تر از گروه ورزشکاران عادی بود. همچنین، مقادیر این شاخص ها در گروه ورزشکاران مصرف کننده مکمل به اضافه مواد نیروزا، از گروه ورزشکاران مصرف کننده مکمل نیز بیشتر بود. اما در مورد شاخص پتاسیم اختلاف معنی داری بین گروه ها دیده نشد. نتیجه گیری : یافته های پژوهش حاضر نشان داد که مصرف مکمل ها و مواد نیروزا در ورزشکاران مرد، با افزایش معنی دار سطح سرمی شاخص های کراتینین، نیتروژن اوره و نسبت نیتروژن اوره بر کراتینین به عنوان مارکرهای اختلال در عملکرد و آسیب به کلیه همراه است و این امکان وجود دارد که افراد ورزشکار با مصرف این مواد، بیشتر در معرض خطر آسیب کلیه قرار بگیرند.

مقدمه: واکنش های عصبی و همودینامیکی در تمرینات ورزشی متاثر از شدت، مدت و نوع فعالیت ورزشی است. پژوهش حاضر سعی داشت اثر 12 هفته تمرین مقاومتی را بر فشارخون مردان دارای فشارخون بالا و همچنین غلظت های پلاسمایی ANP و رنین در افراد موردمطالعه، بسنجد. روش شناسی: طرح حاضر به صورت پیش آزمون₋پس آزمون همراه با گروه کنترل در یک دوره 3 ماهه اجرا شد. آزمودنی ها 22 مرد مبتلابه فشارخون بالا با میانگین سنی (8.37± 57.5) و شاخص توده بدنی (2.67 ±26.02) بودند که به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (12 هفته تمرین مقاومتی، 3 جلسه در هفته، هر جلسه در 3 ست، در 10 تکرار با 1RM70% و گروه کنترل (بدون هیچ برنامه تمرینی) قرار گرفتند. اندازه گیری فشار خون و خون گیری در پیش آزمون ( قبل از اجرای اولین جلسه تمرینی) و پس آزمون ( 48 ساعت پس از اخرین جلسه تمرین ) در حالت ناشتا انجام گردید. یافته ها: نتایج نشان داد پروتکل تمرین مقاومتی به اجرا گذاشته شده موجب گردید هر دو فشار خون سیستولی و دیاستولی در گروه تجربی به شکل معناداری کاهش پیدا کند (0.05 ≥P). همچنین، 12 هفته تمرین مقاومتی به ترتیب موجب افزایش و کاهش معنادار ANP و رنین پلاسما در مردان دارای فشارخون بالا شد (0.05 ≥P). علاوه براین، در پس آزمون، اختلاف معناداری بین گروه تجربی و کنترل به لحاظ فشار خون سیستولی، دیاستولی، و ترشح هورمون های ANP و رنین وجود داشت. نتیجه گیری: در کل یافته های حاضر بیانگر اثرات بسیار مثبت تمرینات منظم مقاومتی بر کاهش فشار خون و تغییرات هورمونی وابسته به آن در مردان پرفشارخون است.

مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس MS یک بیماری مزمن پیش رونده سیستم عصبی مرکزی است که طیف وسیعی از عملکردهای عصبی را تحت تاثیر قرار می دهد و می تواند منجر به ناتوانی، محدودیت های عملکردی و افت کیفیت زندگی شود. مطالعات نشان می دهد که ورزش می تواند تاثیر مثبتی بر تناسب اندام، کیفیت زندگی، تعادل و توان راه رفتن افراد مبتلا به MS داشته باشد. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر 12 هفته تمرین یوگا بر فاکتورهای عملکردی و التهابی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. روش شناسی: این پژوهش به شیوه ی پیش آزمون پس آزمون، همراه با گروه کنترل انجام شد. جامعه ی آماری شامل زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس شهرستان بوکان بود، که از این بین، 24 نفر به شیوه هدفمند (دارا بودن معیارهای ورود به پژوهش) انتخاب شدند، سپس به صورت تصادفی به دوگروه تجربی و کنترل تقسیم شدند (10 نفر در گروه کنترل و14 نفر در گروه تجربی). تمرینات گروه تجربی شامل 12هفته تمرینات یوگا بر اساس روش هاتا که شامل آساناها ، پرانایاما و شاواسانا بود. گروه تجربی به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرینات را اجرا نمودند، در حالی که برای گروه کنترل هیچ برنامه ی تمرینی منظمی لحاظ نگردید. خونگیری در دو نوبت شامل پیش آزمون (48 ساعت قبل از شروع اولین جلسه ی تمرینی) و پس آزمون (48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی)، پس از حدود 10 ساعت ناشتایی شبانه انجام گرفت. نتایج : نتایج حاکی از آن بود که سطوح CD4وCD8 در گروه تجربی پس از 12 هفته تمرینات یوگا به ترتیب 39 و 20 درصد کاهش معناداری داشت (05/0P<)، همپنین میزان تعادل و استقامت عضلانی در گروه تجربی به طور معناداری بهبود یافت (05/0P<). اگرچه در گروه تجربی پس از 12 هفته تمرین یوگا مقادیر CRP با کاهش همراه بود؛ اما به لحاظ آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: یافته های حاضر بیانگر آنند که اجرای 12 هفته تمرینات منظم یوگا با بهبود چشمگیر تعادل و استقامت عضلانی، همچنین با کاهش معنادار برخی شاخص های التهابی، منجر به بهبود کیفیت زندگی زنان مبتلا به MS شده است؛ لذا پیشنهاد می شود اجرای این نوع تمرینات به عنوان یک روش غیردارویی در کنترل این بیماری مدنظر قرار گیرد.

مقدمه: امروزه ورزش بخش مهمی از زندگی بسیاری از مردم را تشکیل می دهد. مصرف مکمل های مختلف ورزشی نیز، در بین ورزشکاران به دلیل بهبود شکل ظاهری بدن و بسیاری عوامل دیگر، بیش از هر زمانی مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مصرف مکمل های ورزشی و مواد نیروزا با سن، سطح تحصیلات و سابقه قهرمانی در بین مردان بدنساز شهر کرمانشاه بود. روش شناسی: بدین منظور از بین 2500 بدنساز شهر کرمانشاه، حدود 500 نفر (افرادی با الگوی تمرینی منظم و انجام حداقل 3 جلسه تمرین در هفته) از 17 باشگاه بدنسازی، به صورت تصادفی انتخاب شدند. بر همین اساس تعداد 500 پرسشنامه محقق ساخته که اعتبار آن توسط آزمون آلفا کرونباخ برابر با 86/0 به دست آمده بود، توزیع گردید. این پرسشنامه حاوی اطلاعات دموگرافیک افراد، نوع مکمل مصرفی و دلایل مصرف مکمل ها بود. پس از حذف پرسشنامه های ناقص، تعداد 490 پرسشنامه تکمیل شد. تجزیه و تحلیل داده های این تحقیق، با استفاده از نرم افزار spss نسخه 22 در سطح معناداری 0.05 ≥P صورت گرفت. نتایج: نتایج این تحقیق نشان داد که شیوع مصرف در افرادی با سن 30-20 سال (4/50 درصد)، مدرک تحصیلی دیپلم (6/39 درصد)، مجرد (8/68 درصد)، وضعیت اقتصادی متوسط (49 درصد)، سابقه تمرین کمتر از 2 سال (2/42 درصد)، سابقه قهرمانی باشگاهی (7/13 درصد) بیشتر است. رایج ترین مکمل های مصرفی، کراتین (2/51 درصد)، ویتامین E (4/50 درصد) و مولتی ویتامین (2/48 درصد) بود. افزایش حجم عضلات بدن (4/79 درصد)، به عنوان اصلی ترین دلیل مصرف، داروخانه (3/54 درصد) به عنوان مهم ترین محل خرید و مربیان (5/54 درصد) نیز به عنوان مهم ترین منبع کسب اطلاعات جهت مصرف مکمل های ورزشی و مواد نیروزا ذکر شدند. بین سن، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت اقتصادی، سابقه تمرین، با دلایل مصرف، نحوه تهیه، منبع کسب اطلاعات و نوع مکمل های ورزشی و مواد نیروزا، همبستگی معنادار و بین سابقه قهرمانی با دلایل مصرف، نحوه تهیه، منبع کسب اطلاعات و نوع مکمل های ورزشی و مواد نیروزا، همبستگی غیرمعنادار مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که شیوع مصرف مکمل های ورزشی و مواد نیروزا در بدنسازان مرد بالا و افزایش حجم عضلات، مهم ترین دلیل مصرف مکمل های ورزشی و مواد نیروزا بود. بین سن، سطح تحصیلات، وضعیت تاهل، وضعیت اقتصادی، سابقه تمرین، با دلایل مصر

در این پژوهش نیمه تجربی 30 زن مبتلا به ام اس در دسترس از شهر کرماشاه به طور تصادفی در 3 گروه تمرینات مقاومتی شدید ( 85% 1RM)، گروه تمرینات مقاومتی متوسط ( 60% 1RM) و گروه کنترل مورد مطالعه قرار گرفتند. مدت کار تجربی 12 هفته بود. تمرینات ایستگاهی شامل پرس سینه و سرشانه، جلو و پشت بازو و پا و کشش زیر بغل بود. نتایج بر پیشرفت معنادار سطوح سرمی BDNF و Claudin11 هر دو گروه تجربی دلالت داشتند. برطبق این یافته ها، هردوی تمرینات مقاومتی شدید و متوسط موجب قوام و ترمیم بهتر غلاف میلین در رشته های عصبی می گردند.

مقدمه: امروزه نشان داده شده است که ورزش می تواند یک راهکار درمانی سودمند در بهبود کنترل بیماری دیابت نوع 2 باشد.1 از طرفی فاکتور رشد فیبروبلاستی 21 به عنوان یک عضو از خانواده فاکتورهای رشد فیبروبلاستی شناخته شده و به طور عمده در کبد، بافت چربی و پانکراس بیان می شود واز طرفی در تنظیم متابولیسم گلوکز وچربی نقش دارد.2 هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی با شدت های مختلف بر سطوح سرمی هموگلوبین گلیکوزیله، مقاومت انسولین وFGF21 در مردان دیابتی نوع2 بود. روششناسی: بدین منظور از بین افراد دارای سابقه ی دیابت در مرکز دیابت شهرستان کرمانشاه تعداد 32 مرد (میانگین سنی 94/1 ±98/47) و (شاخص توده ی بدنی 4/0 ±27/27) به صورت تصادفی به سه گروه شامل، گروه تجربی 1: (12 هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط به تعداد 10 نفر) ، تجربی 2: (12 هفته تمرین مقاومتی با شدت بالا به تعداد 12 نفر) و گروه کنترل (بدون هیچ برنامه تمرینی به تعداد 10 نفر) تقسیم شدند. نتایج: نتایج حاکی از آن بود که 12 هفته تمرین مقاومتی موجب کاهش سطوح هموگلوبین گلیکوزیله، کلسترول، LDL، و همچنین افزایش سطوح FGF21 و HDL شد (05/0 >P ) اما سطوح مقاومت انسولین و تری گلیسیرید تفاوت معناداری نداشت (05/0

مقدمه: روند پیری همراه با افزایش رادیکال آزاد و صدمات سلولی است و از طرف دیگر تمرینات مقاومتی ممکن است موجب تعادل سیتم اکسایشی و آنتی اکسیدانی در افراد مسن گردد. هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر 12 هفته تمرین مقاومتی با شدت 75% یک تکرار بیشینه بر سطوح سرمی TNF-α ،MDA ،TAC، NF-KB در زنان بود و همچنین ضمن بررسی تغییرات شاخص های اکسایشی و ضد اکسایشی متعاقب تمرینات مقاومتی، تاثیرات وابسته به سن لحاظ گردیده است. روش شنا سی : برای این منظور 48 زن داوطلب به صورت هدفمند و تصادفی انتخاب و به چهارگروه، تجربی مسن شامل 12نفر با میانگین سنی3± 4/60 سال ؛ کنترل مسن شامل12 نفر با میانگین سنی 5± 3/62 سال ؛ تجربی جوان شامل 12 نفر با میانگین سنی 3/3±1/ 22 سال و کنترل جوان شامل 12 نفر با میانگین سنی 2 ±2/24 سال تقسیم شدند. هردو گروه کنترل هیچ گونه فعالیت منظمی نداشتند. پروتکل تمرینی به مدت 12 هفته، سه جلسه در هفته، هر جلسه به مدت 60 دقیقه با شدت 75درصد یک تکرار بیشینه شرکت کردند. لازم به ذکر است که در آخر 44 آزمودنی باقی ماندند. خونگیری هر چهار گروه در دو نوبت، 48 ساعت قبل از شروع برنامه ی تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرینی در حالت استراحتی و ناشتا انجام گردید. نتایج :: کاهش معنادار TNF- α، MDA با سطح معنی داری (05/0› P ) و افزایش معنادار TAC، NF- KB با سطح معنی داری (05/0› P ) در گروه های تجربی مسن و جوان دیده شد. افزایش معنادار TNF- α، MDA و کاهش معنادار TAC، NF- KB با سطح معنی داری (05/0› P ) درگروه های کنترل مشاهده گردید. (05/0 › P) . در مقایسه ی بین گروهی،کاهش معنادار MDA و TNF- α درگروه های تجربی نسبت به گروه های کنترل وجود داشت. افزایش معنادار NF- KB فقط در گروه تجربی جوان نسبت به هر دو گروه کنترل وجود داشت و افزایش معنادار TACدر گروه های تجربی نسبت به گروه های کنترل دیده شد. البته دراین مورد افزایش معنادار درگروه تجربی جوان نسبت به تجربی مسن مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که تمرین مقاومتی موجب کاهش سطح αTNF- و MDA شده که فاکتور مهمی در کاهش روند پیری می باشد. همچنین این تمرینات باعث افزایش سطوح TAC و NF- KB گردیده که بیانگر بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی می باشد. به نظر می رسد ورزش مقاومتی منجر به تقویت دستگاه ضداکسایشی می شود هر چند این تغییرات در آزمودنی-های

مقدمه: پژوهش حاضر تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی را بر برخی فاکتورهای التهابی، قدرت عضلانی و ترکیب بدنی در زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید بررسی کرده است. روش شناسی: در این پژوهش 20 زن مبتلا به آرتریت روماتوئید با میانگین سنی 70/4445/5 ، وزن 7209/ 5 و قد 40/16422/4 از بین زنان مبتلا به آرتریت روماتوئید تحت درمان در کلینیک ویژه دانشگاه علوم پزشکی شهرستان کرمانشاه به شکل هدفمند انتخاب شدند. سپس آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه 10 نفری تجربی و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی مقاومتی پیشرونده به مدت 8 هفته (هر هفته سه جلسه، و هرجلسه حدود 70 دقیقه با 50 درصد یک تکرار بیشینه) انجام دادند. حداکثر قدرت، درصد چربی بدن، فـاکتور روماتوئیـد، پروتئین واکنش پذیر C و سرعت رسوب گلبولهای قرمز آزمودنی ها قبل و پس از برنامه تمرینی اندازه گیری و با هم مقایسه شد. یافته ها: فـاکتور روماتوئیـد، پروتئین واکنش پذیر C و سرعت رسوب گلبولهای قرمز در اثر هشت هفته تمرین مقاومتی در گروه تجربی بطور معناداری کاهش یافت (01/0 > p). همچنین،میزان قدرت در حرکات پرس سینه، پرس نظامی، پرس پا و اکستنشن زانو تحت تاثیر تمرینات مقاومتی بطور معناداری افزایش یافت (01/0 > p). اما تغییرات درصد چربی بدن در هیچ کدام از گروه ها معنادار نبود (28/0 = p ). همچنین میزان فـاکتور روماتوئیـد، پروتئین واکنش پذیر C و سرعت رسوب گلبولهای قرمز و در پس آزمون در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل بطور معناداری پایین تر بود (01/0 > p). نتیجه گیری: اثرات ضدالتهابی تمرین مقاومتی در بیماران مبتلا به RA و همچنین اثربخشی تمرینات مقاومتی بر افزایش قدرت گروه های مختلف عضلانی می تواند باور سنتی رایج در بین بیماران و پزشکان را تغییر داده و گامی مهم در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به این عارضه محسوب شود. بهبود چشمگیر فاکتورهای التهابی در اثر تمرینات مقاومتی می تواند از لحاظ بالینی در درمان و کنترل دراز مدت بیماری بسیار حائز اهمیت باشد.

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرین های مقاومتی پیشرونده بر تعادل، درصد چربی، قدرت و استقامت عضلانی در زنان و مردان مبتلا به بیماری MSبود. روش تحقیق: بدین منظور، 18 بیمار مبتلا به MS (قد: 34/5 ± 01/163 سانتی متر، سن: 93/7 ± 48/29 سال، وزن: 46/14 ± 77/69 کیلوگرم) به شیوه هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی (10 نفر) و گواه (8 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایشی به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هرجلسه به مدت70 دقیقه با شدت 50%-80% 1RM تمرینات مقاومتی پیشرونده انجام دادند. در این مدت گروه گواه هیچ گونه فعالیت بدنی منظمی نداشت. برای ارزیابی تعادل از تست استورک، برای درصد چربی بدن از تست Yuhasz، قدرت عضلانی از تست تعین یک تکرار بیشینه و استقامت عضلانی از تست Dynamic Muscular Endurance Test Battery، در پیش و پس آزمون استفاده گردید. یافته ها: یافته ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که پس از 12 هفته تمرین مقاومتی در گروه آزمایشی (و نه در گروه کنترل)، قدرت عضلانی، تعادل، استقامت عضلانی افزایش و درصد چربی کاهش معنی داری داشت (05/0 ≥ P). همچنین در پس آزمون بین دو گروه به لحاظ قدرت عضلانی اختلاف معنی داری وجود داشت. نتیجه گیری: در مجموع نتایج نشان داد تمرین مقاومتی به مدت 12 هفته موجب بهبود قدرت عضلانی، استقامت عضلانی، تعادل و درصد چربی بدن در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می شود و نسخه بسیار مناسبی برای افزایش آمادگی جسمانی این افراد می باشد.

مقدمه: پژوهش حاضر، تاثیر 12 هفته تمرینات تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط را بر چربی احشایی زنان چاق و دارای اضافه وزن مورد مطالعه قرار داده است. روش شناسی: 40 زن تمرین نکرده ی سالم با میانگین سنی 8/8 ±9/38 و شاخص توده ی بدنی 9/3±2/32 کیلوگرم بر متر مربع به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تداومی با شدت متوسط، تناوبی با شدت بالا و گروه کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های تمرینی، به مدت 12 هفته، 3 جلسه در هفته تمرین کردند. پروتکل تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 30 دقیقه دویدن با شدت 60-45% ضربان قلب ذخیره بود. و پروتکل تمرینی گروه تناوبی با شدت بالا نیز در بر گیرنده ی 4 تناوب 4 دقیقه ای با شدت 95-85% ضربان قلب بیشینه و وهله های 3 دقیقه ای استراحت فعال با شدت 70-60% ضربان قلب بیشینه در نظر گرفته شد. گروه کنترل بدون برنامه ی تمرینی بود. خونگیری پس از 10 ساعت ناشتایی در حالت پایه، 48 ساعت قبل از شروع برنامه تمرینی، و مجددا 48 ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. یافته ها: یافته های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که سطح RBP4 در گروه تداومی (000/0=p) و تناوبی (000/0=p) کاهش معنادار داشت. تغییرات انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ یک از گروه ها معنادار نبود. اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه تناوبی کاهش معناداری داشت (03/0=p)، در حالی که در سایر گروه ها بدون تغییر بود. همچنین در ارتباط با RBP4، تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده شد به طوری که هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل، کاهش معناداری داشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد انجام تمرینات میان مدت (12 هفته) از هر دو نوع تداومی و تناوبی، بر کاهش چربی احشایی و چربی زیر جلدی(BMI, WHR, Weight, %BF) زنان چاق تاثیر مثبتی داشته اند و تفاوتی بین این دو نوع برنامه ی تمرینی وجود ندارد. در هر حال هیچ یک از این برنامه های تمرینی، تاثیری بر کاهش مقاومت انسولین نداشته اند.

مقدمه: دیابت یکی از شایع ترین و پر عارضه ترین بیماری ها در دنیا می باشد که راهکار های مناسب می تواند عوارض این بیماری را کاهش دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر 8 هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف مکمل دارچین بر شاخص های قندی، فشارخون، مقاومت به انسولین و هموگلوبین گلیکوزیله شده در زنان یائسه مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش شناسی : آزمودنی ها 23 زن یائسه (با میانگین 5/6±59 سال) عضو انجمن دیابت شهر سنندج بودند که به طور تصادفی در دو گروه تجربی1 (15= n، انجام ورزش مقاومتی+ مصرف مکمل دارچین) و گروه تجربی2 ( 8=n، انجام ورزش مقاومتی+ مصرف دارونما) قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هرجلسه 1 ساعت تمرین های با وزنه را اجرا کردند. برای این منظور 6 حرکت روتین با وزنه، هر حرکت با 3 ست و 8 تکرار و با شدت 70% یک تکرار بیشینه در نظر گرفته شد. خون گیری در 2 نوبت، 48 ساعت قبل و بعد از اتمام دوره تمرینی و در شرایط ناشتا انجام شد. یافته ها: جهت تعیین اختلاف درون گروهی و برون گروهی از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری (05/0>p) استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که انسولین و مقاومت به انسولین در هر دو گروه تجربی 1و2 در مقایسه با پیش آزمون کاهش معنی دار یافت (001/0 p=و001/0p=)، فشار خون سیستولیک تنها در گروه تجربی2 کاهش یافت. همچنین غیر از فشارخون سیستولیک، هیچ یک از متغیرها دارای تفاوت بین گروهی معنی داری نبودند. در مورد شاخص های گلوکز، فشار خون دیاستولیک و هموگلوبین گلیکوزیله شده، نه تغییرات درون گروهی و نه بین گروهی مشاهده نشد. نتیجه گیری: در کل، یافته های حاضر حاکی از آن بود که انجام 8 هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط اثرات نسبتآ سودمندی بر برخی شاخص های مرتبط با بیماران دیابتی نوع 2 (انسولین، مقاومت به انسولین) دارد، هرچند اثر بخشی دارچین تائید نمی شود.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر حاد مکمل های HMB یا کراتین بر شاخص های اکسایشی و آنتی اکسیدانی در افراد تمرین کرده پس از فعالیت مقاومتی بود. روش شناسی: 10 مرد فعال با میانگین سنی (15/1±20 سال)، قد (82/4±2/172 سانتی متر)، وزن (66/9±9/70 کیلو گرم) و BMI (44/2±04/24 کیلو گرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب و سپس طی یک طرح کارآزمایی بالینی متقاطع به طور تصادفی تحت چهار شرایط متفاوت مکمل گیری قرار گرفتند. فعالیت های مقاومتی شامل حرکات پرس سینه، جلو پا ماشین، سر شانه هالتر، زیر بغل لت، جلو بازو هالتر و پشت بازو ماشین با 80 درصد یک تکرار بیشینه اجرا شد. قبل از هر جلسه فعالیت مقاومتی، آزمودنی ها به شکل تصادفی و به مدت 5 روز، تحت بار گیری کراتین، HMB، ترکیب کراتین و HMB و یا دارونما ( گلوکز) قرار گرفتند. بین دوره های بارگیری نیز یک هفته فاصله جهت دوره ی پاکسازی (Washout) لحاظ گردید (در مجموع 4 دوره بارگیری 5 روزه همراه با 4 هفته فواصل استراحتی جهت پاکسازی). به منظور بررسی تاثیر نوع مکمل بر متغیرهای تحقیق یک روز پس از اتمام هر دوره بارگیری، قبل از فعالیت و بلافاصله پس از اتمام فعالیت مقاومتی، خون گیری در شرایط ناشتایی به عمل آمد. نتایج: یافته ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که مصرف مکمل کراتین، HMB یا ترکیب هر دو، تاثیری بر میزان پر اکسیداسیون لیپید (شاخص مالون دی آلدئید)، تغییرات آنتی اکسیدانی گلوتاتیون پر اکسیداز، بیلی روبین و اسید اوریک ندارد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر در کل حاکی از آن است که مصرف کوتاه مدت (5 روز) مکمل کراتین، HMB و ترکیب هر دو مکمل، تاثیری بر شاخص های اکسایشی و ضد اکسایشی به دنبال فعالیت مقاومتی حاد ندارد.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیردوره های حاد مصرف مکمل HMB، کراتین و ترکیب آنها بر شاخص های آسیب عضلانی و تغییرات هورمونی پس از فعالیت مقاومتی در مردان تمرین کرده بود. روش شناسی: 10 مرد فعال با میانگین سنی (15/1±20 سال)، قد (82/4±2/172 سانتی متر)، وزن (66/9±9/70 کیلو گرم) و BMI (44/2±04/24 کیلو گرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب و سپس طی یک طرح کارآزمایی بالینی متقاطع به طور تصادفی تحت چهار شرایط متفاوت قرار گرفتند. قبل از شروع طرح، در یک جلسه مقدماتی ضمن تشریح اهداف طرح، آزمون یک تکرار بیشینه در مورد حرکات پرس سینه، جلو پا ماشین، سر شانه هالتر، زیر بغل لت، جلو بازو هالتر و پشت بازو ماشین اجرا شد تا فعالیت مقاومتی بر اساس 80 درصد یک تکرار بیشینه در حرکات مورد نظر اجرا گردد. قبل از هر جلسه فعالیت مقاومتی، آزمودنی ها به شکل تصادفی و به مدت 5 روز، تحت بارگیری کراتین، HMB، ترکیب کراتین و HMB و یا دارونما ( گلوکز) قرار گرفتند. بین دوره های بارگیری نیز یک هفته فاصله جهت دوره ی پاکسازی (Washout) لحاظ گردید. به منظور بررسی تاثیر نوع مکمل بر متغیرهای تحقیق یک روز پس از اتمام هر دوره بارگیری، قبل از فعالیت و بلافاصله پس از اتمام فعالیت مقاومتی، خون گیری در شرایط ناشتایی به عمل آمد. نتایج: یافته های پژوهش با استفاده از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که مصرف مکمل کراتین، HMB و ترکیبی از هر دو، تاثیری بر شاخص آسیب عضلانی کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز و تغییرات هورمونی کورتیزول ندارد. اما در مورد شاخص انسولین، تفاوت معنی داری در زمان و اثر شرایط مشاهده گردید. به عبارت دیگر، در هر چهار شرایط، بلافاصله پس از فعالیت میزان انسولین افزایش معناداری یافت. همچنین میزان انسولین در شرایط HMB نسبت به HMB- Cr افزایش معناداری دیده شد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر در کل حاکی از آن است که مصرف کوتاه مدت مکمل کراتین، HMB و ترکیبی از هر دو، قبل از فعالیت مقاومتی تاثیری بر شاخص کراتین کیناز، لاکتات دهیدروژناز و کورتیزول ندارد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات حاد مصرف مکمل کافئین بر لیپولیز و عملکرد استقامتی بیشینه درزنان تمرین کرده بود. برای این منظور، 9 زن تمرین کرده (با میانگین سنی 8/ 2 ± 3 /22 سال، وزن: 1/8 ± 7/61 کیلوگرم، قد7/6± 7/ 167 سانتی متر و شاخص توده بدنی 2/2 ± 22 ) به صورت داوطلبانه و در یک طرح کارآزمایی بالینی متقاطع، در سه جلسه و به صورت تصادفی تحت دریافت mg/kg 6 مکمل کافئین ،mg/kg 6 مکمل کافئین+ mg/kg 3 کربوهیدرات و یا دارونما (دریافت 2 گرم مالتوز) قرار گرفتند. در هر جلسه، دریافت مکمل یا دارونما به صورت کپسول و یک ساعت قبل از اجرای آزمون بروس انجام می گرفت. بین جلسات نیز یک هفته فاصله به منظور پاکسازی در نظرگرفته شد. در هر جلسه 3 نوبت خونگیری : ساعت 8 صبح و در حالت ناشتا (قبل از دریافت مکمل)، یک ساعت پس از دریافت مکمل (و بلافاصله پس از اتمام آزمون بروس) و یک ساعت پس از اتمام آزمون بروس انجام می گرفت. نتایج مطالعه حاضر با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که هیچ یک از متغییرهای نیمرخ لیپیدی (TG,CHOL,HDL ,LDL) هورمون کورتیزول و لیپاز حساس به هورمون (HSL)، تحت تاثیر یک دوز دریافت مکمل کافئین یا ترکیب کافئین –کربوهیدرات قرار نگرفتند، وتغییرات ایجاد شده در هر یک از این متغیرها ناشی از فعالیت شدید هوازی بود و نه دریافت مکمل. از طرف دیگر زمان رسیدن به خستگی طی فعالیت بروس و حداکثر اکسیژن مصرفی آزمودنیها تحت تاثیر دریافت مکمل قرار نگرفت. نتیجه گیری : یافته های حاضر در کل بیانگر آن است که مصرف یک دوز مکمل کافئین یا کافئین –کربوهیدرات منجر به تغییرا ت معناداری در متابولیسم چربیها و عملکرد هوازی نمی گردد.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط فعالیت بدنی، ترکیب بدنی و میزان تحصیلات والدین با زمان تماشای صفحه نمایش در دانشآموزان پسر 10-12 ساله بود. روششناسی: 733 دانشآموز 10-12 سال مدارس ابتدایی شهر سنندج در تحقیق شرکت کردند. برای انتخاب نمونهها، با توجه به موقعیت جغرافیایی شهر سنندج، مدارس و دانشآموزان به روش نمونهگیری خوشهای تصادفی انتخاب و در پژوهش شرکت داده شدند. قد، وزن و شاخص توده بدنی آزمودنیها به ترتیب 1/8±1/144 سانتی متر، 4/11± 2/39 کیلوگرم و 1/4±7/18 کیلوگرم بر متر مربع بود. اطلاعات مربوط به زمان تماشای صفحه نمایش و سطح فعالیت بدنی آزمودنیها به همراه سطح تحصیلات والدین از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. برای تعیین ترکیب بدنی از سه شاخص ضخامت چربی زیر پوستی، نسبت دور کمر به باسن و شاخص توده بدنی استفاده شد. علاوه بر این میزان قدرت عضلانی دست با استفاده از دستگاه دینامومتر ارزیابی شد. برای توصیف دادهها از آمار توصیفی و برای بررسی ارتباط دادهها از روش همبستگی اسپیرمن استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که بین زمان تماشای صفحه نمایش و سطح فعالیت بدنی ارتباط منفی و معناداری وجود دارد ( 05/0P<) و بین زمان تماشای صفحه نمایش و ترکیب بدنی و سطح تحصیلات والدین ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد ( 05/0P<). همچنین بین زمان تماشای صفحه نمایش و قدرت عضلانی دست ارتباط معنادار اما ضعیفی وجود دارد ( 05/0P<). نتیجهگیری: یافتههای پژوهش حاضر نشان میدهد که افزایش زمان تماشای صفحه نمایش با کاهش سطح فعالیت بدنی و افزایش ترکیب بدنی همراه است و با افزایش سطح تحصیلات والدین زمان تماشای صفحه نمایش در کودکان افزایش مییابد. همچنین احنمالاً با افزایش زمان تماشای صفحه نمایش قدرت عضلات دست پسران 10-12 سال افزایش مییابد. بنابراین میتوان نتیجه گرفت که محدود ساختن زمان تماشای صفحه نمایش در افزایش سطح فعالیت بدنی و بهبود وضعیت ترکیب بدنی کودکان مفید است.

چکیده مقدمه: هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر 10 روز مصرف دوز های مختلف بتاآلانین بر میزان خستگی عصبی- عضلانی و سطوح لاکتات خون ناشی از فعالیت بیشینه در مردان بود. روش شناسی: 40 نفر مرد فعال با میانگین سنی (6/2±9/21 سال) و شاخص توده بدنی (8/1± 54/24 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه 10 نفره، [2، 4 و 6 گرم مکمل بتاآلانین وگروه کنترل (دارونما)[ تقسیم شدند. آزمودنی ها در جلسات پیش آزمون و پس آزمون، 4 فعالیت 30 ثانیه ای تست وینگیت را با حداکثر توان اجرا کردند. استراحت بین هر فعالیت 4 دقیقه بود. آزمودنی ها بعد از انجام پیش آزمون به مدت 10 روز مکمل مصرف کردند، سپس در روز یازدهم در جلسه پس آزمون مجدداً پروتکل تمرینی را انجام دادند. خون گیری اول قبل از شروع اولین فعالیت وینگیت و دومین خون گیری 6 دقیقه بعد از چهارمین فعالیت وینگیت صورت گرفت. امپلی تود حاصل از EMG نیز در هنگام اجرای هر 4 تست اندازه گیری شد و میانگین آن ها محاسبه شده است. نتایج: یافته های تحقیق با استفاده از آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که مقایسه بین دوزهای مختلف بتاآلانین و دارونما برای متغیر فعالیت الکتریکی عضله به این صورت بود که اثر گروه (004/0P=) معنادار بود که این تفاوت در گروه های 2-4 (028/0P=) و 3-4 (003/0P=) می باشد. در خصوص متغیر لاکتات نتایج به این صورت بود که اثر زمان (000/0P=) در هر 4 گروه معنادار است. این افزایش لاکتات ناشی از انجام فعالیت ورزشی می باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که مصرف کوتاه مدت مکمل بتاآلانین با دوزهای مختلف تاثیری بر خستگی عصبی- عضلانی و تجمع لاکتات خون ندارد. هم چنین بین اثر مصرف دوزهای مختلف بتاآلانین بر متغیرهای خستگی عصبی- عضلانی و تجمع لاکتات خون تفاوتی وجود ندارد.

پژوهش حاضر، تاثیر 6 هفته تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی را بر سطوح sICAM-1 سرمی و شاخص مقاومت به انسولین در زنان تمرین نکرده مورد مطالعه قرار داده است. 44 زن تمرین نکرده ی سالم با میانگین سنی59/1±23/20 سال و شاخص توده ی بدنی04/3±84/20 کیلوگرم بر مترمربعبه صورت هدفمند انتخاب و سپس به شکل تصادفی در چهار گروه: استقامتی، قدرتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه 11 نفر) قرار گرفتند. آزمودنی ها تمرینات خود را به مدت شش هفته (سه جلسه در هفته) شروع کردند.برنامه ی تمرین هوازی شامل بلوک های ایروبیک بود که با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب انجام شد. برنامه ی تمرین مقاومتی به صورت کار با وزنه بود و با شدت 60 تا 75 درصد یک تکرار بیشینهدر نظر گرفته شد. در روند برنامه ی ترکیبی، افرادیک جلسه برنامه ی تمرین قدرتی وجلسه ی بعد، برنامه ی تمرین استقامتی را همانند گروه تمرین استقامتی و مقاومتی انجام دادند.گروه کنترل بدون برنامه ی تمرینی بود.خونگیری جهت اندازه گیری سطوح sICAM-1 و شاخص مقاومت به انسولین پس از 12 ساعت ناشتایی در حالت پایه (24 ساعت قبل از شروع برنامه ی تمرینی) و مجدداً 36 ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. یافته های پژوهش با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که سطوح sICAM-1 در گروه قدرتی (00/0=p) و ترکیبی (00/0=p)کاهش معنادار داشت، ولی در گروه استقامتی این کاهش معنادار نبود. همچنین تغییرات در انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ یک از گروه ها معنادار نبود، اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه ترکیبیافت معناداری داشت (01/0p=)، درحالی که در سایر گروه ها بدون تغییر بود. همچنین، در ارتباط با هیچ یک از متغیرها، تغییرات درون گروهی معناداری مشاهده نگردید. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرینات ترکیبی در مدت و شدت اعمال شده، بر سطوح مولکول چسبان و شاخص مقاومت به انسولین در زنان تمرین نکرده سالم تاثیر بیشتری دارد و برای بهبود شاخص مقاومت به انسولین و سطوح سرمی sICAM-1،اجرای همزمان تمرینات استقامتی و مقاومتی، در مقابل انجام هر یک به تنهایی، کاربردی تر است.

هدف از این پژوهش بررسی نقش تمرینات مقاومتی بر غلظت محصولات نهایی گلیکاسیون پیشرفته در زنان یائسه دارای دیابت نوع دو بود. برای این منظور 20 نفر دیابتی به شکل تصادفی انتخاب و در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته ، هفته ای سه جلسه و با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه به اجرای فعالیت ورزشی پرداختند. نتایج نشان داد در گروه تجربی میزان شاخص سرمی AGEs در پس آزمون کاهش معناداری یافت. همچنین بین دو گروه در پس آزمون اختلاف معناداری ملاحظه گردید.

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی ارتباط بین اوزان چربی، عضلانی و استخوانی با عوامل قدرتی - سرعتی و مقایسه ی آن در نوجوانان کشتی گیر و همتایان غیرورزشکار بود. آزمودنی ها دو گروه 85 نفره از دانش آموزان 15-13 سال کشتی گیر و غیرورزشکار بودند. ابزار و روش های اندازه گیری عبارت بودند از دینامومتری پنجه دست برتر، پرش طول جفت و کشش بارفیکس برای سنجش قدرت، آزمون دوی 10 متر و خط کش برای اندازه گیری سرعت اجرا و سرعت عکس العمل. شاخص های ریخت شناختی نیز شامل قد، وزن، اوزان چربی، عضلانی و استخوانی بودند. نتایج آزمون تی نشان دادند که دو گروه در هیچ یک از شاخص های ریخت شناختی تفاوت معناداری با یکدیگر ندارند. اما در آزمون های آمادگی جسمانی، کشتی گیران در آزمون های قدرت پنجه، کشش بارفیکس و دوی سرعت از همسالان غیرورزشکار خود برتر بودند. به علاوه، همبستگی بین شاخص های ریخت شناختی و آمادگی جسمانی در هر دو گروه معنادار بود. برطبق این یافته ها، فعالیت های منظم کشتی احتمالا بدون ایجاد تغییرات چندان در شاخص های ریخت شناختی موجب توسعه عوامل آمادگی جسمانی نوجوانان می شوند. به علاوه، سرعت عکس العمل بیشتر از تمرینات کشتی تحت تاثیر عوامل ذاتی می باشد.

هدف از این پژوهش بررسی نقش تمرینات مقاومتی بر بهبود تراکم توده استخوانی در زنان یائسه دارای دیابت نوع دو بود. برای این منظور 20 نفر دیابتی به شکل تصادفی انتخاب و در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته ، هفته ای سه جلسه و با شدت 70 درصد یک تکرار بیشینه به اجرای فعالیت ورزشی پرداختند. برای تعیین تراکم توده استخوانی دانسیتومتری به عمل آمد. نتایج نشان داد 8 هفته تمرین مقاومتی موجب بهبود تراکم استخوانی در زنان یائسه دیابتی نشد.

هدف از تحقیق حاضر مقایسه میزان آگاهی و نگرش ورزشکاران برتر رشته های مختلف نسبت به بیماری پوکی استخوان بود. 250 بسکتبال ، 45 نفر هندبال ، 30 نفر دو ومیدانی ، 80 نفر کبدی ، و 50 نفر ورزشکار زبده کانوپولو در نظر گرفته شدند. نتایج تحقیق با استفاده از آزمون کراسکال والیس نشان داد که بین میزان آگاهی ورزشکاران رشته های مختلف نسبت به پوکی استخوان تفاوت معناداری وجود دارد. از این بین ورزشکاران دو و میدانی به لحاظ آگاهی و نگرش نسبت به سایر ورزشکاران در وضعیت ضعیف تری بودند.

طرح ملی طناورز از سال 1390 در مدارس ابتدایی اجباری شد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هقته تمرینات طناب زنی بر شاخص های آمادگی جسمانی نوجوانان پسر دارای اضافه وزن بود. به صورت خوشه ای از بین مدارس ابتدایی شهر سنندج 240 نوجوان 9-12 ساله بررسی و نهایتا 30 نفر به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. در مجموع می توان گفت که تمرینات اینتروال طناب زنی بر آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی نوجوانان دارای اضافه وزن تاثیر مطلوبی دارد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر فعالیت مقاومتی حاد با نسبت های زمانی متفاوت انقباض کانسنتریک-اکسنتریک بر پاسخ های هورمونی مردان تمرین کرده انجام گرفت. 10 مرد جوان به صورت هدفمند انتخاب و 4 جلسه فعالیت مقاومتی را تکمیل کردند. در هر یک از پروتکل ها ، خون گیری پیش از فعالیت ، و بلافاصله پس از فعالیت انجام گرفت. یافته های این تحقیق بیانگر آن است که فعالیت مقاومتی حاد با نسبت های گوناگون انقباض کانسنتریک-اکسنتریک تاثیری بر پاسخ های هورمونی نداد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر ویسفاتین و انسولین در مردان جوان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 14 مرد جوان (میانگین سن: 25/1±36/21 سال و BMI: 88/1±95/27kg/m2) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه تمرینی را تکمیل کردند. قبل از آن در جلسه ای یک تکرار بیشینه برای شش حرکت تعیین شد. انجام فعالیت های مقاومتی، با دو نوع ارائه گوناگون [ پروتکل الف: از عضلات بزرگ به کوچک(پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو) و پروتکل ب: از عضلات کوچک به بزرگ(عکس ترتیب حرکات پروتکل الف)] و با شدت 85/0 یک تکرار بیشینه انجام گرفت. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی نیمی از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم با همین پروتکل تمرینی اجرا شد، با این تفاوت که تمرینات به آزمودنی های الف و ب جابجا شد. در هریک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری حاکی از آن بود که غلظت ویسفاتین سرم در هر دو پروتکل بلافاصله بعد از فعالیت و 30 دقیقه بعد از فعالیت نسبت به قبل از آن به صورت معناداری کاهش یافت.

اسپرین مچ پا یکی از رایج ترین صدمات در ورزش است. هدف از این تحقیق بررسی تاثیر چسب کینزیو بر کنترل استاتیک پوسچر در بیماران مبتلا به اسپرین مچ پا بود. جامعه آماری تحقیق زنان غیر ورزشکار مبتلا به اسپرین درجه 2 می شدند که حداکثر 3 ماه از آسیب شان گذشته بود. تعادل آزمودنی ها با صفحه نیرو بررسی شد. یافته های تحقیق نشان داد نوسانات تعادلی در پای مبتلا به اسپرین در مقایسه با پای متناظر گروه کنترل اختلاف معناداری ندارد. زمانی که اطلاعات بینایی حذف شد این اختلاف معنادار نبود. در هر حال، تعادل گروه آسیب دیده از گروه کنترل کمتر بود.

هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر ارائه فعالیت مقاومتی شش هفته ای بر آدیپونکتین سرم و شاخص مقاومت به انسولین دختران دارای اضافه وزن بود. 31 دختر دارای اضافه وزن با میانگین سنی 35/2 ± 35/22 سال و با 47/2± 74/27 BMI =کیلوگرم بر متر مربع به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه تجربی یک (n=10)، تجربی دو(n=11) و گروه کنترل (n=10) قرار گرفتند. گروه تجربی یک تمرینات را از گروه عضلات بزرگ به کوچک (پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، جلو پا، پشت پا، ساق پا، جلو بازوپشت بازو) و گروه تجربی دو، تمرینات را از گروه عضلات کوچک به بزرگ (پشت بازو، جلو بازو، ساق پا، پشت پا، جلو پا، سیم کش زیر بغل، پرس سینه، پرس پا) اجرا نمودند. برنامه تمرینی سه بار در هفته و هر جلسه شامل سه ست با 12 تکرار و شدت 1RM 60-50% اجرا شد. زمان استراحت بین ایستگاه ها سه دقیقه و زمان استراحت بین هر ست دو دقیقه بود. گروه کنترل در طی این شش هفته برنامه تمرینی نداشتند. خونگیری در دو مرحله 24 ساعت قبل از شروع پروتکل و مجددا20 ساعت بعد از اتمام دوره، با شرایط کاملا مشابه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که آدیپونکتین در هیچ یک از گروه های تجربی تغییر معناداری نداشته است. بنابراین نوع ارائه تمرینی تاثیری بر آدیپونکتین ندارد. شاخص مقاومت به انسولین در دو گروه تجربی کاهش معنی داری یافت (p < 0.05) و نوع ارائه تمرین مقاومتی تاثیری بر این شاخص نداشت

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با ارائه های گوناگون بر سطوح IL-6 و CRP در دختران دارای اضافه وزن انجام گرفت. 31 دختر دارای اضافه وزن با میانگین سنی 35/2±35/22 سال به صورت هدفمند انتخاب و سپس به شکل تصادفی در سه گروه: تجربی یک (10نفر)، تجربی دو (11نفر) و کنترل (10نفر) قرار گرفتند. قبل از شروع تمرینات، 1RM آزمودنی ها در هشت حرکت تعیین شد. پنج روز بعد، آزمودنی ها تمرینات خود را به مدت شش هفته (سه جلسه در هفته) شروع کردند. اجرای تمرینات مقاومتی به دو صورت بود: الف) تمریناتی که از گروه عضلات درشت شروع می شد و به سمت گروه عضلات کوچک پایان می یافت (پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، جلو پا، پشت پا، ساق پا، جلو بازو و پشت بازو) که توسط گروه تجربی یک انجام شد و ب) تمریناتی که از گروه عضلات کوچک شروع می شد و به سمت گروه عضلات بزرگ پایان می پذیرفت (عکس تمرینات گروه الف، که توسط گروه تجربی دو انجام شد). گروه کنترل هیچ تمرینی انجام نداد. برنامه تمرینی در هر جلسه شامل سه ست با 12 تکرار و با شدت 1RM60-50% بود. خون گیری در دو نوبت، 24 ساعت قبل از اولین جلسه و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در حالت ناشتا انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که سطوح IL-6 تغییر معناداری پیدا نکرد، اما در مورد CRP دیده شد که گروه تجربی دو کاهش معناداری در مقایسه با گروه تجربی یک (006/0p=) و گروه کنترل (016/0p=) دارد. نتیجه گیری: در کل یافته های حاضر نشان می دهد بزرگی یا کوچکی عضلات مورد استفاده در ابتدای تمرین، تاثیری بر پاسخ IL-6 ندارد، اما CRP در شرایطی که تمرین با عضلات کوچک شروع می شد به دنبال شش هفته کاهش یافت.

قرار گرفتن در معرض ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن و انواع مختلف سازگاری های اندوکرینی می شود، که کشف مکانیسم های آن می تواند ابزار جدیدی را برای درمان چاقی و پیشگیری از دیابت در آینده فراهم کند. هدف از این تحقیق بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان گرلین پلاسما (به عنوان یک عامل موثر در تنظیم اشتها و وزن) در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. 10 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع دو، با میانگین BMI 47/2±02/32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 15 جلسه هیپوکسی تناوبی در 15 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. گرلین و انسولین پلاسما در 3 نوبت و BMI و VO2max در 2 نوبت پیش و پس آزمون اندازه گیری شد. پس از 15 روز هیپوکسی مقدار گرلین از µg.ml-169/17±92/23 به µg.ml-107/16±04/25(1=P) و مقدار انسولین از µlU/mL 7/7±91/16 به µlU/mL 6/8±48/19 (09/0=P) رسید. شاخص توده بدن در پیش آزمون، در مقایسه با پس آزمون به ترتیب معادل 47/2±02/32 و 22/3±17/31 (08/0=P) بود. اما VO2max از 86/3±25/28 به 18/4±86/30 رسید(p>0.05). یافته های تحقیق حاضر بیانگر آن است که هیپوکسی تناوبی علیرغم تاثیرمثبت بر حداکثر اکسیژن مصرفی، وکاهش نسبی در BMI، باعث تغییر در غلظت سرمی هورمون های انسولین و گرلین نمی شود

هدف تحقیق حاضر مطالعه تاثیر روزه داری توام با فعالیت بدنی ایروبیک بر آمادگی جسمانی وابسته به سلامت و غلظت های انسولین و لپتین پلاسما بود. بدین منظور 19 نفر از بانوان شرکت کننده در کلاس های ایروبیک با میانگین سنی 89/9 ±68/29سال به صورت داوطلب به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه جایگزین شدند.گروه اول که هم در ماه رمضان روزه می گرفتند و هم در کلاس ایروبیک شرکت می کردند (9نفر) و گروه دوم که روزه می گرفتند اما به ایروبیک نمی پرداختند (10نفر). نمونه های خونی آزمودنی ها (پنج سی سی از سیاهرگ بازویی)، سه روز قبل از ماه رمضان پس از 12 ساعت ناشتایی به منظور اندازه گیری مقادیر لپتین، انسولین و قند خون گرفته شد. برای تعیین آمادگی جسمانی وابسته به سلامت فاکتورهای ترکیب بدنی با استفاده از دستگاه امپدانس متری، توان هوازی با آزمون بروس، قدرت عضلانی با دستگاه دینامومتر، استقامت موضعی با انجام آزمون های دراز و نشست و شنای سوئدی ویژه بانوان، انعطاف پذیری با استفاده از جعبه انعطاف پذیری، اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و t مستقل و سطح معنی داری 5 % نشان داد که بین دو گروه اختلاف معنی داری در لپتین، انسولین و قند خون قبل و بعد از ماه رمضان وجود نداشت اما در میان فاکتورهای آمادگی جسمانی مشخص شد که میانگین دو گروه در متغیر درازونشست(05/0 ≥ P) تفاوت معنی داری دارد و در بین سایر فاکتور ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد.در مطالعه تغییرات درون گروهی در گروه اول مشخص شد که قند خون ناشتا از73/6± 83/84 به 43/5 ± 33/95 Mg/dl افزایش معنی-دار و انسولین از97/3 ± 31/12 به 78/2 ± 25/4 UIU/mil کاهش معنی داریافت و در میان فاکتور های آمادگی جسمانی، انعطاف پذیری و شنای سوئدی تفاوت معنی داری را نشان دادند و در بین سایر متغیرها تفاوت معنی-داری مشاهده نشد. درگروه دوم قند خون ناشتا از 53/3 ± 88 به 06/9 ± 66/94 Mg/dl) و لپتین از96/11 ± 02/35 به 59/12±35/ 19ng/ml تغییر معنی دار یافتند و در میان فاکتور های آمادگی جسمانی تنها شنا سوئدی تفاوت معنی داری داشت و در بین سایر متغیرها تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در مجموع، نتایج تحقیق بیانگر آن است که روزه داری توام با فعالیت بدنی ایروبیک باعث افزایش معنی دار در متغیر درازونشست از میان فاکتورهای آمادگی جسمانی شد و در مقادیر

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر ترتیب ارائه فعالیت مقاومتی بر لپتین و تستوسترون در مردان جوان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 14 مرد جوان (میانگین سن: 25/1±36/21 سال و BMI: 88/1±95/27kg/m2) به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه تمرینی را تکمیل کردند. قبل از آن در جلسه ای یک تکرار بیشینه برای شش حرکت تعیین شد. انجام فعالیت های مقاومتی، با دو نوع ارائه گوناگون [ پروتکل الف: از عضلات بزرگ به کوچک(پرس پا، پرس سینه، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو) و پروتکل ب: از عضلات کوچک به بزرگ(عکس ترتیب حرکات پروتکل الف)] و با شدت 85/0 یک تکرار بیشینه انجام گرفت. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی نیمی از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و بقیه آزمودنی ها پروتکل ب (از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم با همین پروتکل تمرینی اجرا شد، با این تفاوت که تمرینات به آزمودنی های الف و ب جابجا شد. در هریک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری حاکی از آن بود که غلظت لپتین سرم در هر دو پروتکل بلافاصله بعد از فعالیت و 30 دقیقه بعد از فعالیت نسبت به قبل از آن به صورت معناداری به ترتیب(003/ 0=p و 002/ 0=p) کاهش یافت. در مورد غلظت تستوسترون هم در هر دو پروتکل بلافاصله و 30 دقیقه پس از فعالیت نسبت به قبل از آن کاهش معنی داری(005/ 0=p و 002/ 0=p) دیده شد. علاوه بر این، در پروتکل الف، همبستگی بین لپتین و تستوسترون در هیچ یک از مراحل اندازه گیری مشاهده نشد، اما در پروتکل ب همبستگی منفی بین این دو ملاحظه گردید. در کل یافته های حاضر نشان داد که ترتیب بزرگی یا کوچکی عضلات بکار گرفته شده، در ابتدای فعالیت تاثیری بر ترشح هورمون لپتین و تستوسترون ندارد؛ اگرچه اثبات همبستگی بین این دو هورمون به تحقیقات بعدی نیاز دارد.

هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان آدیپونکتین پلاسما در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. بدین منظور 10 نفر آزمودنی چاق، با شاخص توده بدنی بیشتر از 30، دامنه سنی 50 تا 70 سال از بین افراد دیابتی نوع دو که بجز فعالیت های بدنی معمول خود حداقل برای یک سال گذشته سابقه ی شرکت در هیچ برنامه تمرینی منظمی را نداشته اند ، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مداخله تمرینی شامل 14 جلسه مداوم هیپوکسی تناوبی بود. آدیپونکتین در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. هیپوکسی تناوبی باعث کاهش معنادار آدیپونکتین در روز هفتم و پانزدهم نسبت به پیش آزمون نشد. هیپوکسی تناوبی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 که مقاومت به آدیپونکتین نیز دارند نمی تواند باعث کاهش سطوح پلاسمایی این هورمون شود که عاملی برای کاهش وزن و اشتهای افراد دیابتی چاق می باشد.

هدف از این پژوهش بررسی اثر هیپوکسی تناوبی (IHE) بر میزان لپتین پلاسما در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است. بدین منظور 10 نفر آزمودنی چاق، با شاخص توده بدنی بیشتر از 30، با کمک مرکز دیابت کرمانشاه از بین افراد دیابتی نوع دو که بجز فعالیت های بدنی معمول خود حداقل برای یک سال گذشته سابقه ی شرکت در هیچ برنامه تمرینی منظمی را نداشته اند و در حین اجرای تحقیق نیز از انجام تمرینات ورزشی، در خارج از برنامه تمرینی مورد نظر منع شدند، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. مداخله تمرینی شامل 14 جلسه مداوم هیپوکسی تناوبی بود. لپتین، انسولین، و فاکتورهای هماتولوژیک در پیش آزمون و چند نوبت پس آزمون اندازه گیری شد. هیپوکسی تناوبی باعث افزایش معنادار لپتین در روز هفتم و پانزدهم نسبت به پیش آزمون شد ولی بعد از 6 ساعت از آخرین مداخله هیپوکسی میزان لپتین پلاسما به مقادیر پایه خود برگشت. انسولین و فاکتورهای هماتولوژیک در هیچ کدام از مقادیر اندازه گیری شده تفاوت معناداری را نسبت به پیش آزمون از خود نشان نداد. هیپوکسی تناوبی در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 که مقاومت به لپتین نیز دارند می تواند باعث افزایش سطوح پلاسمایی این هورمون شود که عاملی برای کاهش اشتها و متعاقب آن کاهش وزن افراد دیابتی چاق می باشد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر حاد ارائه فعالیت مقاومتی بر سروتونین و کورتیزول در مردان جوان غیر ورزشکار انجام گرفت. 15 مرد جوان(19 تا 24 سال) به صورت هدفمند انتخاب و سه جلسه تمرینی را تکمیل کردند: جلسه اول ده تکرار بیشینه(10RM) برای نه حرکت تعیین شد. پروتکل تمرینی شامل ترکیبی از حرکات بالا تنه و پایین تنه همراه با ترکیب بزرگی و کوچکی عضلات بود. یک هفته بعد، در جلسه دوم، به صورت تصادفی نیمی از آزمودنی ها پروتکل الف (از عضلات بزرگ به کوچک) و نیمه دیگر پروتکل ب( از عضلات کوچک به بزرگ) را انجام دادند. ارائه پروتکل الف شامل: پرس سینه، پرس پا، زیر بغل یا سیم کشی(لت)، جلو پا، سرشانه از جلو، پشت ران، جلو بازو، ساق پا و پشت بازو بود. ارائه پروتکل ب عکس برنامه تمرینی الف صورت گرفت. آزمودنی ها سه نوبت فعالیت را برای هر حرکت با مقدار بار 10 تکرار بیشینه، تا حد خستگی انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. جلسه سوم سه روز بعد از جلسه دوم با همین پروتکل تمرینی اجرا شد، با این تفاوت که تمرینات به آزمودنی های الف و ب جابجا گردید. در هریک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 30 دقیقه بعد از هر پروتکل تمرینی انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنوای تکراری نشان داد که بلافاصله بعد از پروتکل ب سروتونین سرم افزایش معنی دار یافت. نوع ارائه پروتکل تمرینی بر تغییرات کورتیزول سرم تاثیری نداشت. با توجه به نتایج میزان درک فشار در حین فعالیت، تمرین مقاومتی نوع ب احتمالاً خستگی بیشتری بعد از فعالیت ایجاد می کند که این خود باعث افزایش مقدار سروتونین می شود.

هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر حاد تمرین مقاومتی همراه با مکمل اسید آمینه شاخه دار بر غلظت اسیدهای آمینه پلاسما، پاسخهای هورمونی و شاخص های آسیب عضلانی در زنان تمرین کرده بود. به این منظور 11 نفر از دانشجویان دختر دانشگاه کردستان با میانگین سنی 58 /1±22 و 09/1±21 ، وزن 90/5±98/61 و 81/2±33/58 ، قد 95/5±61/1 و 05/5±63/1، شاخص توده بدنی 67/1±72/23 و 47/1± 21/21 که حداقل دو جلسه فعالیت ورزشی منظم در طول هفته داشته و سابقه مصرف هیچ نوع مکملی نداشتند، به صورت داوطلب در این تحقیق شرکت کردند. طرح تحقیق در دو جلسه با فاصله شش هفته انجام شد. در جلسه اول 5 نفر از آزمودنی ها مکمل و 6 نفر از آنها دارونما دریافت کردند. در جلسه دوم روند معکوس داشت.20 دقیقه بعد از مصرف مکمل یا دارونما، برنامه تمرینی شامل هفت حرکت (دو حرکت پایین تنه و پنج حرکت بالاتنه) ، با شدت 50 درصد 1RM در 5 ست ،15-12 تکرار توسط آزمودنی ها انجام شد. نمونه های خونی قبل از فعالیت در ساعت 7:30 صبح) ناشتا) ، بلافاصله بعد از فعالیت، 3 ساعت بعد از فعالیت و همچنین در روز دوم آزمون در ساعت30: 7 صبح) ناشتا) جهت آنالیز اسیدهای آمینه، هورمون های انسولین و کورتیزول، آنزیم های لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز، جمع آوری شد. نتایج حاصل افزایش قابل توجهی در اسیدهای آمینه شاخه دار لوسین(001/0p=)، ایزولوسین(005/0p=) در گروه مکمل نسبت به گروه دارونما نشان دادند. همچنین، افزایش غلظت گلوتامین پلاسما در گروه مکمل مشاهده شد (041/0p=). این در حالی بودکه در ارتباط با سایر اسید های آمینه شامل فنیل آلانین، و متیونین بین دو گروه دریافت کننده مکمل و دارونما اختلافی دیده نشد. در ارتباط با تاثیر مکمل BCAA بر غلظت انسولین ، کورتیزول ، کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز تغییرات معناداری در بین شرایط مورد مطالعه مشاهده نشد. در کل، مطالعه حاضر بیانگر عدم تاثیر مکمل BCAA بر پاسخهای هورمونی، شاخصهای آسیب عضلانی ، و غلظت اسیدهای آمینه پلاسما متعاقب فعالیت مقاومتی حاد است.

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر جنسیت بر غلظت گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین طی فعالیت حاد استقامتی و دوره های ریکاوری متعاقب آن در افراد سالم 20-30 ساله بود. بدین منظور 8 زن و 7 مرد سالم(میانگین سنی 4/1 ±9/22 سال، وزن 17 ±9/66 کیلوگرم، قد 4/11 ±3/169 سانتی متر و شاخص توده بدنی1/3±8/22 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت نمودند. آزمودنی ها دو جلسه فعالیت و کنترل را طی دو هفته متوالی اجرا نمودند. ترتیب اجرای جلسات به صورت تصادفی برای هر شخص مشخص شده بود. برنامه تمرینی برای جلسه فعالیت شامل 45 دقیقه فعالیت حاد استقامتی با شدت 75% ضربان قلب بیشینه در نظر گرفته شده بود. چهار نمونه خونی(6 میلی لیتر)به ترتیب قبل و بلافاصله بعد از فعالیت همچنین 1و 24 ساعت بعد از فعالیت جمع آوری شد. برایتجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دو طرفه ی مکرر استفاده شد. نتایج نشان دادند که صرف نظر از جنسیت آزمودنی، اثر فعالیت و ریکاوری بر غلظت انسولین و مقدار مقاومت به انسولین معنی دار بود(p<0/05) ولی برای گلوکز معنی دار نبود. همچنین هنگامی که داده های تحقیق با استفاده از تغییرات حجم پلاسما تصحیح گردیدند، نتایج مشابهی مشاهده گردید. اما با در نظر گرفتن جنسیت، هیچ یک از فاکتورهای مورد اندازه گیری(گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین) معنی دار نشدند. با این وجود،تغییرات در جلسه فعالیت در مردان نسبت به زنان بیشتر بود. در مجموع تمرین تک جلسه ای صرف نظر از جنسیت آزمودنی بر غلظت انسولین و شاخص مقاومت به انسولین اثر دارد.

یکی از مهمترین موضوعاتی که باید مورد توجه مربیان و ورزشکاران قرار گیرد ،موضوع ازدست دادن توانایی ها و سازگاری های به دست امده در اثر تمرین ،در مرحله ی بی تمرینی است، نقش بی تمرینی از یک تا چندین هفته بر روی بسیاری از مشخصه های فیزیولوژیکی،آنتروپومتریکی وحتی روان شناختی توسط بسیاری از محققان مورد بررسی و مطالعه قرار گرفته است. نمونه آماری این تحقیق 30 نفر از دانشجویان ورزشکار مرد دانشگاه رازی بودند که در دو گروه15نفره قرار گرفتند، گروه یک با شدت بالا وحجم پایین وگروه دوم با شدت پایین و حجم بالا تمرین کردند ( به مدت 6 هفته و 2هفته بی تمرینی تجربه کردند .از آزمودنی ها در 3 مرحله (پیش آزمون ،پس آزمون و انتهای دوره بی تمرینی)ارزیابی به عمل آمد. یا فته ها نشان داد که در هر دو گروه عملکرد قدرتی در حرکت پرس سینه، زیربغل،سرشانه،اسکوات، جلوبازو ، پشت بازو،پس از6 هفته برنامه تمرین مقاومتی به شکل مشابهی پیشرفت معناداری یافت .در هر حال ، پس از 2هفته بی تمرینی، هر دو گروه بطور مشابه و معنی داری کاهش در میزان 1RMحرکات فوق بوجود آمد .

هدف این پژوهش نیمه تجربی، بررسی تاثیر حجم های متفاوت ماساژ موضعی در ترمیم استقامت قدرتی پنجه جودوکاران در یک فعالیت دینامومتریکی سریالی بود. بدین منظور، تعداد 10 مرد جودوکار با فاصله زمانی یک هفته، در سه جلسه متوالی از حجم های متفاوت ماساژ در تناوبات استراحتی بین سری های تمرین برخوردار شدند. برنامه ریکاوری دو دقیقه ای بین سری ها در جلسات شامل، دو دقیقه ماساژ موضعی دست خسته، دو دقیقه استراحت غیرفعال و روش ترکیبی ماساژ و استراحت بود. نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری نشان دادند که تاثیرات روش ریکاوری با ماساژ دو دقیقه ای و استراحت غیر فعال با یکدیگر تفاوت معناداری ندارند، اما آن دو به مراتب بهتر از روش ترکیبی می باشند

اهدف از این تحقیق بررسی تاثیر مکمل پروتئین whey ایزولات و تمرین مقاومتی بر ظرفیت آنتی اکسیدانی و عوامل خطرزای قلبی عروقی میباشد.این تحقیق بر روی 30 نفر از دانشجویان سالم غیرفعال دارای اضافه وزن با دامنه سنی 18-24 سال اجرا شد. با توجه به یافته های تحقیق حاضر مشخص شد انجام 6 هفته برنامه تمرین مقاومتی در افراد دارای اضافه وزن تغییرات مطلوبی در برخی از عوامل خطرزای قلبی- عروقی ایجاد می کند که می تواند باعث پیشگیری از ابتلا به بیماری های قلبی- عروقی شود. نتایج بدست آمده بیانگر آن است اضافه کردن مکمل whey در ارتباط با عوامل خطرزای قلبی- عروقی هیچ مزیت اضافی ندارد. همچنین مشخص شد که مصرف مکمل whey در ترکیب با 6 هفته تمرین مقاومتی باعث افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی بدن می شود که می تواند باعث بهبود وضعیت آنتی اکسیدانی بدن و کاهش رادیکال های آزاد تولیدی در بدن شده و از این طریق، صدمات سلولی کنترل می شوند.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر مکمل ZMA و ترکیب آن با کربوهیدرات همراه با شش هفته تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی ، توان بی هوازی و BMI مردان تمرین نکرده بود. جامعه آماری را دانشجویان غیر فعال دانشگاه کردستان تشکیل می دادند که در سه گروه مکمل ، مکمل+کربوهیدرات و بدون مکمل قرار گرفتند. نتایج نشان داد اگرچه مصرف مکمل تا حدودی بر افزایش فاکتورهای مورد نظر تاثیر داشته ، اما اجرای فعالیت ورزشی مقاومتی نیز به تنهایی سودمند می باشد.

زمانی که پدیده ای فراگیر می شود مستلزم ارتقاء کیفیت می باشد و ورزش نیز از این قاعده مبرا نیست. یکی از مدل هائی که در زمینه ارزیابی کیفیت خدمات در بخش های مختلف خدماتی مورد استفاده قرار گرفته است، مدل کیفیت خدمات می باشد. از این رو، در این پژوهش به ارتباط بین ابعاد کیفیت خدمات (عوامل ملموس، قابلیت اطمینان، پاسخگویی، تضمین و همدلی) و میزان اشتغال زایی در باشگاههای خصوصی استان کردستان پرداخته شده است. روش تحقیق از نوع توصیفی - همبستگی است و جامعه آماری تحقیق شامل باشگاههای خصوصی استان کردستان که در زمان اجرای تحقیق 191 باشگاه بود. در این پژوهش از دو نوع پرسشنامه استفاده گردیده است که پرسشنامه اول، پرسشنامه استاندارد مدل کیفیت خدمات برای ارزیابی سنجش میزان کیفیت خدمات در باشگاهها توسط مشتریان بود که میزان ضریب آلفای کرونباخ برای این پرسشنامه 902/0 و پرسشنامه دوم، پرسشنامه محقق ساخته اشتغال زایی برای مدیران و مالکان باشگاه هاست که میزان ضریب آلفای کرونباخ آن 802/0 بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون و تحلیل چند متغییره شامل رگرسیون چند متغییره و تحلیل مسیر استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون فرضیات پژوهش با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون r نشان داد که: بین کیفیت ارائه خدمات ورزشی و میزان اشتغال زایی در بعد «عوامل ملموس» رابطۀ معناداری(647/0r=) وجود دارد. بین کیفیت ارائه خدمات ورزشی و میزان اشتغال زایی در بعد «قابلیت اطمینان» رابطه معناداری(396/0r=) وجود دارد. بین کیفیت ارائه خدمات ورزشی و میزان اشتغال زایی در بعد «پاسخگویی» رابطۀ معناداری(307/0r=) وجود دارد. بین کیفیت ارائه خدمات و میزان اشتغال زایی در ابعاد «تضمین» (196/0r=) و «همدلی» (105/0r= ) رابطۀ معناداری وجود ندارد. همچنین نتایج نشان داد که: مولفه های تضمین، عوامل ملموس، همدلی و پاسخگویی به ترتیب دارای بیشترین میزان مطلوبیت در بین مشتریان باشگاهها و مولفه قابلیت اطمینان دارای کمترین مطلوبیت در بین ابعاد کیفیت ارائه خدمات ورزشی را داراست.

هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین مقاومتی همراه با مکمل سازی و کربوهیدرات بر هورمون های IGF-1 تستوسترون و آنزیم های کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز در افراد تمرین نکرده بود. بدین منظور 27 نفر دانشجوی پسر غیرورزشکار (میانگین سنی65/1± 27/21 سال، وزن 26/10±24/68 کیلوگرم، قد 25/6±90/177 سانتی متر، شاخص توده بدنی54/2±54/21 کیلوگرم بر مترمربع) به صورت داوطلب به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه شامل، گروه مکمل ZMA (10 نفر)، گروه کربوهیدرات همراه با مکمل ZMA (9 نفر)، گروه دارونما (8 نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل سه جلسه فعالیت مقاومتی (شش حرکت، سه ست به صورت سه هفته اول هشت تکرار و سه هفته دوم شش تکرار)، با 70 درصد یک تکرار بیشینه بود. نمونه های خونی به مقدار پنج سی سی از سیاهرگ بازویی، قبل و بعد از دوره بعد از 12 ساعت ناشتایی به منظور اندازه گیری تستوسترون، IGF-1، کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه، تحلیل واریانس یک طرفه، t همبسته و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها نشان داد بین سه گروه تحقیق اختلاف معناداری در تستوسترون و IGF-1 سرم آزمودنی ها، قبل و بعد از مصرف مکمل وجود نداشت. هم-چنین، در ارتباط با تاثیر مکمل ZMA بر تغییر فعالیت آنزیم های لاکتات دهیدروژناز و کراتین کیناز، مشخص شد مکمل سازی ZMA به همراه تمرین مقاومتی می تواند منجر به کاهش معنادار آنزیم لاکتات دهیدروژناز به میزان 5/25 و 5/22 درصد به ترتیب در گروههای 2و1(گروههای مکمل) شود، در حالی که باعث کاهش غیرمعنادار آنزیم کراتین کیناز در گروه 2(ZMA همراه با کربوهیدرات) شد. در مجموع، نتایج بیانگر آن است که مکمل سازیZMA توام با تمرین مقاومتی، باعث افزایش غیرمعنادار هورمون های تستوسترون و IGF-1 و کاهش غیرمعنادار آنزیم کراتین کیناز شد، در حالی که موجب کاهش معنادار آنزیم لاکتات دهیدروژناز در افراد تمرین نکرده گردید.

هدف از این تحقیق تاثیر مصرف کوآنزیم q10 در دوره تیپر بر برخی شاخص های عملکرد استقامتی دونده های نیمه استقامت بود.

مقایسه برخی عوامل آمادگی جسمانی و حرکتی در مردان سالم با افراد مبتلا به هایپر کایفوزیس و هایپرلوردوزیس

تاثیر شدت تمرین مقاومتی بر شاخص های التهابی و عوامل خطرزای قلبی عروقی در مردان غیرورزشکار

تاثیر تمرینات دراز و نشست بر روی سطوح مختلف سوییس بال و زمین بر میزان قدرت عضلات شکم ، تعادل و اقتصاد دویدن در زنان غیر ورزشکار

بررسی وضعیت آمادگی جسمانی مرتبط با سلامتی و تغییرات ناشی از پیری در چهار دوره بزرگسالی مردان شهرستان بانه

اثر شدت و مدت یک جلسه فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی بر فشار خون ، ضربان قلب و هزینه اکسیژن میوکارد

بررسی رابطه میان برخی از شاخصهای سلامتی با پروتئین CRP و ..