هیمن محمدی

هدف: هایپرکایفوز پشتی یکی از شایع‌ترین بدراستایی ها در سالمندان است. اگر چه تحقیقات متعددی در خصوص اصلاح هایپرکایفوز پشتی با استفاده از ارتز حمایتی صورت‌گرفته است. اما به نظر می‌رسد تاثیر ارتز حمایتی بر کیفیت زندگی، کیفیت خواب و رفتار بی‌تحرک مورد بررس قرار نگرفته است؛ لذا در پژوهش حاضر تاثیر اعمال ۷۲ ساعت ارتز حمایتی بر پارامترهای ماکرو راه‌رفتن، میکرو راه‌رفتن، کیفیت خواب و رفتار بی‌تحرک سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی مورد بررسی قرار گرفت. روش‌شناسی پژوهش: پژوهش حاضر شامل تعداد ۱۶ سالمند دارای هایپرکایفوز پشتی بود. این پژوهش با استفاده از سنسور شتاب‌سنج axivity ax6 و متصل‌کردن روی مهره پنجم کمری به‌صورت تصادفی در دو وضعیت (با و بدون ارتز حمایتی) و در هر وضعیت به مدت سه شبانه‌روز (72 ساعت) صورت گرفت. نتایج بدست آمده از سنسور پس از تحلیل از طریق الگوریتم توسعه یافته مقایسه شد. یافته‌ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد استفاده از ارتز حمایتی در سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی، باعث بهبود معنی‌دار شاخص‌های ماکرو راه‌رفتن، میکرو راه‌رفتن، رفتار بی‌تحرک و کیفیت خواب می‌شود. اعمال ارتز افزایش 15 درصدی مدت‌زمان پیاده‌روی روزانه(p=0.05)، 17 درصدی تعداد گام‌ها (p=0.04)و 17.5 درصدی مدت‌زمان هر دوره پیاده‌روی(p=0.01)، و همچنین کاهش 8 درصدی عدم تقارن راه‌رفتن(p=0.05)، افزایش 19 درصدی مدت‌زمان تحرک (p=0.01)و کاهش 9 درصدی بی‌تحرکی (p=0.01)و بهبود 24 درصدی منظم بودن خواب(p=0.03) را به همراه داشت. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان می‌دهد که استفاده از ارتز حمایتی در سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی به بهبود فعالیت‌های روزانه و کیفیت زندگی آن‌ها منجر می‌شود. این ارتز با افزایش تعداد گام‌ها، مدت‌زمان پیاده‌روی و بهبود تقارن گام‌ها، میزان پیاده‌روی روزانه را افزایش داده و با کاهش نشستن و درازکشیدن، بی‌تحرکی را کاهش می‌دهد و به بهبود کیفیت خواب کمک می‌کند؛ بنابراین، ارتز حمایتی می‌تواند به‌عنوان ابزاری موثر برای بهبود سلامت و افزایش پارامترهای ماکرو راه‌رفتن سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی مورداستفاده قرار گیرد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین ثبات مرکزی و ثبات عملکردی با درد و ناتوانی مفصل شانه‌ی دانشجویان پسر ژیمناستیک‌کار دانشگاه گرمیان انجام شد. برای انجام پژوهش در ابتدا بر اساس نتایج پرسشنامه درد و ناتوانی شانه (امتیاز بزرگ‌تر از 25 به عنوان ناتوانی مفصل شانه، و امتیاز کمتر از 10 بعنوان شانه سالم)، و معیارهای ورود به پژوهش از میان دانشجویان ژیمناست‌های داوطلب ، بر اساس تحقیقات مشابه، تعداد 28 دانشجوی ژیمناست در دو گروه مساوی (۱۴) دانشجو در گروه آسیب دیده و (۱۴) دانشجو در گروه سالم بعنوان آزمودنی انتخاب شد. و پس از امضای فرم رضایت نامه در پژوهش شرکت نمودند پس از هماهنگی اولیه ارزیابی‌ها طی دو جلسه برگزار شد. در جلسه اول علاوه بر ارزیابی‌های انتروپومتریک شامل قد، وزن ، طول دست و طول پا، از یک ژیمناست سالم خواسته شد تا آزمون‌های ثبات مرکزی و عملکردی را بصورت آزمایشی انجام دهد و سپس ارزیابی های ثبات مرکزی صورت گرفت. در طی جلسه دوم پس از گرم کردن هر چهار آزمون (ثبات پای برتر، ثبات پای غیر برتر، ثبات شانه سالم، ثبات شانه غیرسالم) تصادفی صورت گرفت. ترتیب اجرای آزمون‌ها در هر دو جلسه بصورت تصادفی بود. نتایج تمامی ازمون‌ها به دقت ثبت و پس از بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها با استفاده از آزمون کلموگروف – اسمیرنف و همگنی واریانس‌ها با استفاده از آزمون لوین، جهت بررسی ارتباط مرکزی و ثبات عملکردی با درد و ناتوانی مفصل شانه از آزمون‌های تی مستقل و همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج پژوهش حاضر در زمینه ارتباط ثبات مرکزی و ثبات عملکردی با درد، ناتوانی عمومی و ورزشی شانه بیانگر تفاوت معنی دار شاخص کلی ثبات مرکزی(0.01=P ، 65.24 امتیازی)، ثبات شانه سالم (0.01=P، 41.58 امتیازی)، ثبات شانه غیرسالم،(0.01=P، 40.72 امتیازی)، ثبات پای برتر (0.01=P، 37.37 امتیازی)، و ثبات پای غیربرتر (0.01=P، 31.58 امتیازی) ، در دانشجویان ژیمناست دارای شانه سالم و شانه غیرسالم بود. همچنین همبستگی معنی داری (01/0) بین شاخص کلی ثبات مرکزی با درد (ضریب 95/0-)، با ناتوانی عمومی (96/0-)، و با ناتوانی ورزشی (93/0-)، بین شاخص کلی ثبات پای برتر با درد (ضریب 96/0-)، با ناتوانی عمومی (95/0-)، و با ناتوانی ورزشی (94/0-) ، بین شاخص کلی ثبات پای غیربرتر با درد (ضریب 88/0-)، با ناتوانی عمومی (89/0-)، و با ناتوانی ورزشی (87/0-)، بین شاخص کلی ثبات شانه سالم با درد (ضریب 95/0-)، با ناتوانی عمومی (94/0-)، و با ناتوانی ورزشی (91/0-) ، بین شاخص کلی ثبات شانه غیرسالم با درد (ضریب 94/0-)، با ناتوانی عمومی (93/0-)، و با ناتوانی ورزشی (98/0-)، بین شاخص کلی ثبات مرکزی با ثبات پای برتر (ضریب 97/0)، ثبات پای غیربرتر (88/0)، و ثبات شانه غیرسالم (ضریب 95/0)، و ثبات شانه سالم(96/0) مشاهده شد. بنظر می‌رسد در سیستم حرکتی انسان که مانند یک زنجیره متصل به یکدیگر عمل می‌نماید، آسیب و ناتوانی در یک بخش از زنجیره می‌تواند بر عملکرد سایر بخش‌ها تاثیر بگذارد و بالعکس. لذا توصیه می‌شود در برنامه‌های توانبخشی و پیشگیری از آسیب در یک سگمنت از بدن ،بعنوان مثال آسیب های شانه، تمرین و بازتوانی سایر سگمنت‌های بدن(مثل ناحیه مرکزی، ثبات عملکردی پاها و حتی ثبات عملکردی دست سالم) گنجانده شود.

هدف: آسیب همسترینگ یکی از شایع ترین آسیب های دونده ها است. اگر چه تحقیقات متعددی در خصوص اصلاح عامل خطر ساز کلیدی این آسیب،که کوتاهی و سفتی همسترینگ است،صورت گرفته است.اما به نظر می رسد تاثیر تمرینات اکسنتریک در خانه بر رفع این عامل خطر ساز و عملکرد ورزشی صورت نگرفته است لذا در پژوهش حاضر تاثیر انجام ۱۲ جلسه تمرینات اکسنتریک در خانه بر کوتاهی و سفتی همسترینگ و عملکرد ورزشی دونده های سرعتی مورد بررسی قرار گرفت. روش شناسی پژوهش: آزمودنی های پژوهش حاضر شامل تعداد ۳۲ دانشجوی دونده سرعت در دو گروه ۱۶ نفره تمرین و کنترل بود.درهر گروه ۸ ورزشکار دارای کوتاهی و سفتی همسترینگ و ۸ ورزشکار بدون سفتی همسترینگ بصورت تصادفی قرار گرفت؛گروه تمرین به مدت ۴ هفته تمرینات اکسنتریک در خانه را انجام دادند.ارزیابی های پیش و پس آزمون شامل ارزیابی خطر آسیب(زاویه بالا اوردن مستقیم پاها،زاویه پوپلیتئال،سفتی درک شده)و ارزیابی عملکرد ورزشی (رکوردها دویدن ۱۰۰و۶۰ متر و پرش ارتفاع) بود. یافته ها: آنالیز کوواریانس نشان داد که انجام چهار هفته تمرینات اکسنتریک در خانه بهبود معنی دار(۰۱/۰) هر سه عامل خطر ساز آسیب همسترینگ و به عبارتی زاویه بالا آوردن پاها از 62/70 به ۳/۷۶ و بهبود ۸ درصدی ، زاویه پوپلیتال از 41/155 به ۴۹/۱۶۳ و بهبود ۵ درصدی ، سفتی درک شده 72/2 به ۹۹/۰ و بهبود ۶۲ درصدی را به همراه دارد. همچنین، انجام این تمرینات بهبود معنی دار(۰۱/۰) رکورد دویدن ۱۰۰ متر از ۹۶/۱۲ به ۶۲/۱۲ و بهبود ۲.۶ درصدی ، رکورد دویدن ۶۰ متر از ۱۰/۷ به ۶۹/۶ و بهبود ۵.۷ درصدی را به همراه دارد ، اما تاثیر معنی داری بر رکورد پرش سارجنت نداشت. نتیجه گیری: تمرینات اکسنتریک در خانه علاوه بر اینکه باعث بهبود معنی دار انعطاف پذیری همسترینگ و رفع سفتی آن می شود می تواند باعث بهبود معنی دار رکورد دویدن سرعت شود. اگرچه از لحاظ آماری تغییرات توان انفجاری معنی دار نبود، اما تاثیر این تمرینات بر توان انفجاری نیز مثبت بود.همچنین این تمرینات با تعدیل عامل خطر سازی کلیدی آسیب همسترینگ می تواند در کاهش خطر شایع ترین آسیب عضلانی رشته دوومیدانی سرعت نیز موثر باشد و آسیب های ناشی از کوتاهی همسترینگ، و سفتی این عضله را در این رشته ها به حداقل کاهش دهد.

مقدمه: کف پای صاف به عنوان شایع‌ترین بدراستایی در میان بسکتبالیست‌ها شناسایی شده است که می‌تواند به نحوی مولفه‌های عملکرد، مهارت و تکنیک فرود ورزشکاران را تحث تاثیر قرار دهد و اغلب به عنوان یک عامل اصلی در بسیاری از اسیب‌های اندام تحتانی از جمله اسیب‌های تاندونی-لیگامانی بیان می‌شود. علاوه بر این شرکت در ورزش پرتنش بسکتبال که نیازمند فعالیت‌های جسمانی شدید است و در معرض خستگی قرار گرفتن موجب افزایش ریسک اسیب دیدگی و افت در مولفه‌های عملکرد، مهارت و تکنیک فرود می‌شود. تاکنون تاثیر بانداژ بر بهبود قوس کف پایی و بهبود عملکرد، مهارت و تکنیک فرود ثابت شده است اما تاثیر این مداخله اصلاحی بر فاکتورهای عملکرد، مهارت و تکنیک فرود در شرایط واقعی(خستگی عملکردی) بررسی نشده است. هدف از پژوهش حاضر تاثیر بانداژ لودای و کینزیوتیپ ناویکولار اسلینگ بر عملکرد، مهارت و تکنیک فرود پسران بسکتبالیست دارای کف پای صاف در شرایط خستگی عملکردی می‌باشد. روش تحقیق: افراد مورد مطالعه شامل 12 مرد بسکتبالیست 18 تا 25 سال دارای کف پای صاف که بصورت هدفمند و از میان داوطلبان بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند. میزان قوس کف پایی ازمودنی‌ها توسط شاخص استاهلی سنجیده شد و پس از ارزیابی‌های انتروپومتری بانداژ لودای و کینزیوتیپ ناویکولار اسلینگ اعمال و ازمون‌های عملکرد(تعادل وای، سرعت 20 متر، توان سارجنت، چابکی تی تعدیل‌شده)، مهارت(پرتاب ازاد، منطقه‌ای و لی‌اپ) و تکنیک فرود(سیستم امتیازدهی خطای فرود) سنجیده شدند. سپس در مرحله‌ی بعد پروتکل خستگی ویژه بسکتبال اعمال شد و مجددا ارزیابی‌ها صورت گرفت. یافته‌ها: اطلاعات بدست امده در قالب امار توصیفی و استنباطی در نرم افزار spss نسخه 21مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. باتوجه به نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل اماری بانداژ حمایتی نسبت به عدم بانداژ باعث افزایش معنی دار تعادل پویا در شرایط عدم خستگی (0.01=P ، 2.3 امتیازی)، و خستگی (0.03=P ، افزایش 1.81 امتیازی) می‌شود. همچنین خستگی عملکردی نسبت به عدم خستگی باعث، کاهش معنی‌دار تعادل پویا در وضعیت‌های عدم بانداژ (0.01=P، 72/2 امتیازی)، و بانداژ حمایتی (0.01=P، 3.21 امتیازی) می‌شود. به علاوه خستگی عملکردی نسبت به عدم خستگی باعث افزایش معنی‌دار (0.01=P) رکورد دویدن 20 متر سرعت در وضعیت‌های بدون بانداژ (49/0 ثانیه) ، بانداژ حمایتی (60/0 ثانیه)، و کینزیوتیپ (48/0 ثانیه) می‌شود. خستگی عملکردی نسبت به عدم خستگی باعث کاهش معنی‌دار رکورد پرش عمودی(0.01=P و 75/3 سانتی‌متری) در وضعیت عدم بانداژ، می‌شود. خستگی عملکردی نسبت به عدم خستگی باعث افزایش معنی‌دار رکورد چابکی (0.04=P و 68/0 ثانیه‌ای) در وضعیت بانداژ حمایتی می‌شود. یافته‌های پژوهش در زمینه تغییرات مهارت در وضعیت‌های مختلف نشان داد که خستگی عملکردی نسبت به عدم خستگی باعث کاهش معنی‌دار (0.01=P)، امتیاز پرتاب ازاد در وضعیت‌های عدم بانداژ (2 امتیازی)، بانداژحمایتی(1.66 امتیازی)، و کینزیوتیپ (1.91 امتیازی) ، کاهش معنی‌دار (0.01=P)، امتیاز پرتاب منطقه ای در وضعیت عدم بانداژ (41/1 امتیازی) ، و کاهش معنی‌دار (0.01=P)، امتیاز پرتاب لی اپ در وضعیت‌های عدم بانداژ (83/1 امتیازی)، و بانداژ حمایتی (2 امتیازی) می‌شود. همچنین نتایج پژوهش حاضر در زمینه خطای فرود نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین نمرات سیستم امتیازدهی خطای فرود در وضعیت‌های مختلف (عدم بانداژ، بانداژ حمایتی و کینزیوتیپ) وجود ندارد. نتیجه گیری: می‌توان نتیجه گرفت که خستگی عملکردی کاهش تمام مولفه‌های عملکرد و مهارت را به همراه دارد و استفاده از بانداژ حمایتی وکینزیوتیپ علاه بر بهبود قوس کف پایی باعث بهبود در عملکرد و مهارت بسکتبالیست‌ها در شرایط با و بدون خستگی می‌شود.

یکی از دلایل اصلی افزایش میزان بروز آسیب اندام تحتانی نسبت به اندام فوقانی و تنه، آسیب لیگامان صلیبی قدامی است. وضعیت جابجایی داخلی یا ابداکشن زانو در حین فرود، عامل خطرساز کلیدی آسیب لیگامان صلیبی قدامی زانو محسوب می شود. در پژوهش حاضر تاثیر تمرینات اسپرت متریک تخصصی بر الگوی فرود و عملکرد ورزشی دختران بسکتبالیست دبیرستانی دارای جابجایی داخلی زانو بررسی شد. جامعه آماری پژوهش نیمه تجربی حاضر دختران بسکتبالیست‌ 17-14 ساله شهرستان بوکان بود از بین آنها تعداد 30 ورزشکار دارای جابجایی داخلی زانو بصورت تصادفی و با استفاده از آزمون غربالگری اسکات جفت پا انتخاب شدند. پس از انجام پیش آزمون، ورزشکاران را به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل 15 نفر، قرار گرفتند. سپس گروه تمرین به مدت 18 جلسه پروتکل اسپرمتریک را اجرا نمودند و گروه کنترل با مدت زمان مشابه به انجام تمرینات خود ادامه دادند. پس از 18 جلسه پس آزمون، با شرایط مشابه پیش آزمون انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و تحلیل کوواریانس ، آزمون شاپیروویلیک و آزمون لون در سطح معنی داری 95% و میزان آلفا کوچکتر یا مساوی با 05/0 بررسی شد. نتایج آزمون کوواریانس نشان داد که انجام یک دوره تمرینات اسپرمتریک تخصصی بسکتبالیست‌ها تاثیر معنی داری بر جابه جایی داخلی زانو ، خطای فرود، سرعت، توان ، چابکی و تعادل پویا دارد.(p<./05) به به عبارتی پژوهش حاضر نشان داد که انجام 18 هفته تمرینات پروتکل اسپرمتریک علاوه بر بهبودی معنی دار خطای فرود و جابجایی داخلی زانو، عملکرد ورزشی را نیز بهبود می‌بخشد. لذا انجام آن به دختران بسکتبالیست دارای جابجایی داخلی زانو پیشنهاد می‌‌شود.

مقدمه: ولگوس پویای زانو در فرود _پرش راستای غیر طبیعی را به همراه دارد که به عنوان مهمترین عوامل خطرساز کلیدی در دختران شناخته شده است که جدیترین آسیب والیبال به عنوان یک ورزش المپیکی که بیش از 200 میلیون والیبالیست است، محسوب میشود. روششناسی تحقیق: پژوهش حاضر، پژوهشی نیمه تجربی با طرح پیشآزمون و پس- آزمون می باشد. جامعه آماری شامل ۳0 دختر والیبالیست )سن 20/8۳±2/22 سال، قد 168/16±6/47 سانتیمتر، وزن 59/1۳± 7/4 کیلوگرم، شاخص توده بدنی 20/8۳±1/52 وسابقه ورزشی 5/46±1/8 سال( بود که به طور تصادفی به دو گروه تمرین )15نفر( و کنترل )15نفر( تقسیم بندی شد. جهت غربالگری ولگوس پویای زانو آزمون اسکات جفت پا، ارزیابی تکنیک فرود آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود، ارزیابی ثبات مرکزی آزمون مک گیل، ارزیابی تعادل پویا آزمون وای، ارزیابی چابکی آزمون تی، ارزیابی سرعت آزمون 20 یارد و ارزیابی توان آزمون پرش عمودی سارجنت استفاده شد. گروه تمرین به مدت شش هفته، هفتهای سه جلسه و هرجلسه حدود60 الی 90 دقیقه در پروتکل تمرینی مشارکت نمودند و گروه کنترل با مدت زمان مشابه گروه تمرین به اجرای تمرینات عادی خود پرداختند. برای تجزیه و تحلیل دادهها از نرم افزار SPSS ورژن 25 و آزمون آنکووا در سطح 0/05≤ p استفاده شد. نتایج: نتایج تجزیه و تحلیل دادهها با استفاده از آزمون کواریانس نشان داد که انجام این تمرینات باعث کاهش معنی دار )0/01=p)، ولگوس پویای زانو )از 2۳/1۳ به 7/86( و خطای فرود )از17/46 به 7/6( و همچنین بهبود معنیدارثبات مرکزی از 42/75 به 48/14 )0/01=p)، سرعت از 4/25 به 4/18 )0/0۳=p)، توان از ۳0/4 به ۳4/00 )0/01=p)، چابکی از 11/۳2 به 10/87 )0/01=p )شده است. نتیجه گیری: تمرینات عصبی عضالنی ویژه والیبال در بهبود عملکرد و پیشگیری از آسیب لیگامان صلیبی قدامی زانوی دختران والیبالیست موفق بوده است. براساس نتایج پژوهش حاضر، انجام این تمرینات منجر به اصالح ولگوس پویای زانو، بهبود راستای اندام تحتانی، تکنیک فرود و بهبود عمکلرد دختران والیبالیست شده است. لذا آن به دختران والیبالیست دارای ولگوس پویای زانو و مربیان آنها پیشنهاد میشود

مقدمه: بروز زیاد آسیب‌های ورزشی در فوتبال، نظر محققان را به سوی ارائه راهکارهای پیشگیری از وقوع آسیب‌های ورزشی به وسیله معرفی برنامه‌های گرم‌کردن سوق داده است. فیفا نیز، در صدد بسط و توسعۀ یک برنامۀ جامع گرم‌کردن برای پیشگیری از آسیب‌ها تحت عنوان برنامه جامع گرم کردن فیفا 11+ است. امروزه، علی رغم استفاده گسترده از این برنامه در سراسر جهان با هدف پیشگیری از آسیب، پژوهش‌های اندکی به صورت همزمان تاثیر تمرینات فیفا 11+ بر عملکرد ورزشی و آزمون‌های تخصصی بازیکنان فوتبال بررسی کرده‌اند. بنابراین در پژوهش حاضر، تاثیر این مداخله تمرینی بر عملکرد ورزشی و آزمون‌های تخصصی در فوتبالیست‌های مرد حرفه‌ای بررسی شد. روش تحقیق: پژوهش نیمه تجربی حاضر شامل فوتبالیست‌های جوان شاغل در لیگ فوتبال کشور بوده .گروه تمرین به صورت هشت هفته در تمرینات گرم کردن پیشگیری از آسیب فیفا11+مشارکت نمودند و گروه کنترل به تمرینات معمول خود با مدت زمان مشابه گروه تمرین پرداختند. و ارزیابی ها شامل چهار آزمون فاکتور عملکردی و چهار آزمون مهارت تخصصی می باشد. یافته‌ها: بر اساس نتایج آنالیز واریانس با اندازه‌گیری‌ مکرر انجام مداخله تمرینی حاضر باعث بهبود معناداری تعادل(01/0=p)، چابکی(04/0=p)، توان(02/0=p)، سرعت(036/0=p) و سرعت مهارت شوت(04/0=p) می‌شود. اما تغییر معناداری در در متغیرهای سرعت دریبلینگ(9/0=p)، مهارت دریبلینگ(99/0=p)، مهارت پاس لاب(91/0=p) و دقت شوت(54/0=p) حاصل نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش تاثیر برنامه تمرینی جامع گرم کردن فیفا11+بر عملکرد ورزشی بیشتر از مهارت‌های تخصصی است. بنابراین در برنامۀ گرم‌کردن ارائه شده توسط فیفا، افزودن و یا جایگزینی عناصر حرکتی مشابه مهارت‌های تخصصی ورزشی فوتبال نظیر کار با توپ به‌جای تمرینات رایج فیفا11+ می‌تواند ارتقاء تاثیر تمرینات یاد شده بر روی مهارت‌های تخصصی فوتبالیست‌ها را به همراه داشته باشد.

مقدمه: روند افزایشی مشارکت در فوتبال به عنوان محبوب‌ترین رشته ورزشی جهان منجر به افزایش میزان بروز در این رشته شده است. جدی‌ترین آسیب در زنان فوتبالیست، آسیب لیگامان صلیبی قدامی و کلیدی‌ترین عوامل خطرساز آن شامل خطای فرود و والگوس پویای زانو می‌باشد که در زنان شیوع بیشتری دارد. یکی از پروتکل‌های موفق کاهش خطر آسیب و افزایش عملکرد ورزشی زنان فوتبالیست تمرینات عصبی عضلانی ویژه در فوتبال است. در پژوهش حاضر تاثیر این تمرینات بر عملکرد ورزشی و خطای فرود زنان فوتبالیست دارای والگوس پویای زانو بررسی شد. روش‌شناسی تحقیق: آزمودنی‌های پژوهش شامل 24 دختر فوتبالیست دارای والگوس پویای زانو بود که به صورت تصادفی در دو گروه تمرین(سن: 02/2 08±/20، وزن: 86/4 ± 17/56، قد: 34/7 ± 1/164، شاخص توده بدنی: 89/1 ± 88/20و سابقه ورزشی: 99/1 ± 16/5) و کنترل (سن: 71/1 ± 75/19، وزن: 35/5 ± 50/53، قد:35/5 ±3/162، شاخص توده بدنی:81/1 ±30/20 و سابقه ورزشی:06/2 ±41/5) قرار گرفتند. جهت غربالگری والگوس پویای زانو آزمون اسکات جفت پا، ارزیابی تکنیک فرود آزمون سیستم امتیازدهی خطای فرود، ارزیابی ثبات مرکزی آزمون مک گیل، ارزیابی تعادل پویا آزمون وای، ارزیابی چابکی آزمون تی، ارزیابی سرعت آزمون 40 یارد و ارزیابی توان آزمون پرش عمودی سارجنت استفاده شد. گروه تمرین به مدت شش هفته، هفته‌ای سه جلسه و هرجلسه حدود 90 دقیقه در پروتکل تمرینی مشارکت نمودند و گروه کنترل با مدت زمان مشابه گروه تمرین به اجرای تمرینات عادی خود پرداختند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS ورژن 25 و آزمون آنکووا در سطح 05/0≥ p استفاده شد. نتایج: نتایج تحلیل کوورایانس نشان دهنده بهبود معنی‌دار (01/0 =P ) والگوس پویای زانو (از 3/25 به 4/12)، سیستم‌امتیازدهی‌خطای‌فرود (از 66/16 به 16/4) شاخص کلی تعادل (از 2/105به 7/116)، شاخص کلی استقامت عضلات ناحیه مرکزی بدن (از 2/38 به 1/41)، رکورد سرعت (از 36/7 به 07/7)، رکورد چابکی (از 55/11به 09/11) و رکورد توان ( از28به 58/30) بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش، به فوتبالیست‌های مستعد آسیب‌های زانو به دلیل نقص والگوس پویای زانو و خطای فرود توصیه می‌شود که از تمرینات عصبی‌عضلانی ویژه پیشگیری از آسیب در فوتبال استفاده نمایند. زیرا این تمرینات عصبی‌عضلانی با اصلاح عوامل خطرساز کلیدی آسیب‌های اندام تحتانی (والگوس پویا و خطای فرود) نه تنها در پیشگیری از آسیب موثر خواهد بود بلکه منجر به افزایش عملکرد ورزشی نیز می‌شود.

مقدمه: یکی از شدیدترین و خطرناکترین آسیبدیدگیهای مشاهده شده در فوتبال پارگی رباا متقاا ع اادامی ( )ACLمیباشد و در اثر این آسیب، ورزشکاران به دوری ولانی مدت و عوارضی همچون استئوآرتریت، سستی مفصل و بیثباتی زانو در آینده دچار خواهند شد. پارگی ربا صلیبی ادامی فرآیند درمانی بسیار ولانی داشته و با هزینه بسیار بالایی همراه است. با توجه به گزارش مطالعات موجود، آسیبهای ACLغیر برخوردی بوده و اکثرا حین فرود نامناسب در فعالیتهای پرشی رخ میدهد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات اسپورتمتریاک ویاژه فوتباال بار عملکرد و خطای فرود-پرش فوتبالیستها میباشد. روش شناسی: کارآزمایی بالینی حاضر با رح پیشآزمون-پسآزمون در آکاادمی تخصصای فوتباال وولفقارنساب شهرستان سنندج انجام شد. تعداد کل آزمودنیها 29نفر و کل افراد پس از پیشآزمون به صورت تصادفی باه دو گاروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل اسپورتمتریک ویژه فوتبال را انجام داده و گاروه کنترل به تمرینات عادی خود ادامه دادند. آزمونهای مورد استفاده در پژوهش حاضر خطاای فارود-پارش و تعاادل ،Y چابکی ایلینویز، 50یارد سرعت، توان سارجنت، آزمونهای مکگیل میباشد. در نهایت از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل دادهها با سطح معنیداری P> 0/05استفاده شد. یافتهها: در گروه تمرین نتایج تجزیه و تحلیل دادهها نشان داد که عملکرد (تعادل، چابکی، توان انفجااری، سارعت ثبات ناحیه مرکزی) و خطای فرود-پرش پس از شش هفته تمرینات اسپورتمتریک ویژه فوتبال تحت تاثیر ارار گرفته و تغییرات معنیداری داشت ( .)P≤ 0/05و اما در گروه کنترل نتایج معنیداری مشاهدی نشد (.)P> 0/05 نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر برای متخصصان حوزه پیشگیری از آسیب و همچنان مربیان مشخص شد که تمرینات اسپورتمتریک ویژه فوتبال نقصهای بیومکانیک عملکردی اندام تحتانی را حین فارود در فوتبالیساتهاا اصلاح کرده و همچنان عملکرد فوتبالیستها را تحت تاثیر ارار میدهد. بنابراین به مربیان و ورزشکاران توصیه میگردد جهت بالا بردن سطح ایمنی مفصل زانو حین فرود و فعالیتهای تخصصای و ارتقاا عملکارد خاود از برناماه تمریناات اسپورتمتریک ویژه فوتبال استفاده کنند.

مقدمه و هدف: ارتباط بین جنبه های جسمانی و روانی داوران می تواند به عنوان یکی از عوامل اثرگذار بر قضاوت داوران باشد. بنابراین در پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه پاسخ های عملکردی (تعادل و استقامت عضلانی)، عزت نفس و خودکارآمدی در داوران والیبال درجه 1، 2 و 3 پرداخته شد. روش کار پژوهش: از بین داوران مرد والیبال دارای مدارک درجه 1، 2 و 3 کشور عراق، 50 نفر (میانگین سن 76/8 ± 64/38، وزن 86/8 ± 6/77) به صورت تصادفی به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. پس از تکمیل فرم رضایت نامه و پرسشنامه سلامت پزشکی، از آزمون تعادل Y و استقامت عضلانی بالا تنه و پایین تنه با استفاده از آزمون های سورنسن، شنا سوئدی، پلانک و اسکات مورد صورت گرفت. سپس جهت ارزیابی عزت نفس و خودکارآمدی به ترتیب با استفاده از پرسشنامه های روزنبرگ و ریکمن انجام شد. جهت مقایسه میزان تعادل و استقامت عضلانی، عزت نفس و خودکارآمدی داوران والیبال درجه 1، 2 و 3 از آزمون پارامتریک آنووآ و ناپارامتریک کروسکال- والیس و آزمون تعقیبی بونفرونی با سطح معنی داری 05/0 ≤ Pاستفاده شد. نتایج: نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که بین فاکتورهای عملکردی شامل تعادل و استقامت عضلانی و عزت نفس در بین داوران والیبال درجه1، 2 و 3 تفاوت معنی داری وجود ندارد (05/0 ≥ P). در حالی که میزان خودکارامدی در بین داوران درجه 1 نسبت به درجه 2 و 3 بیشتر است (05/0 ≤ P). نتیجه گیری : با توجه به نتایج تجزیه و تحلیل دادها می توان بیان کرد که خودکارآمدی داوران درجه 1 در ابعادی همچون مطلوبیت موقعیتی، دانش بازی و ارتباط نسبت به داوران درجه 2 و 3 بیشتر است که می توان با استفاده از این مولفه ها میزان خودکارآمدی و عزت نفس را در داوران درجه 2 و 3 تقویت نمود.

چکیده مقدمه: اگرچه نتایج پژوهش های انجام شده در راستای بررسی اثرات مصرف مکمل کافئین بر عملکرد، حاکی از تاثیر مثبت آن بر عملکرد هوازی می باشد، اما در زمینه تاثیر آن بر عملکرد بی هوازی پژوهش های اندکی صورت گرفته و نتایج متناقضی وجود دارد. برخی پژوهشگران بر این باورند که یکی از دلایل احتمالی وجود این نتایج متناقض نادیده گرفتن نقش پلی مورفیسم ژن CYP1A2 می باشد. لذا در پژوهش حاضر نقش پلی مورفیسم ژن CYP1A2 بر اثرات ارگوژنیک کافئین طی آزمون بی هوازی وینگیت در مردان تمرین کرده مقاومتی مورد بررسی قرار گرفت. روش شناسی: پژوهش حاضر، بصورت تصادفی دوسو کور، کنترل شده با دارونما و متقاطع، و بر روی 16 مرد تمرین کرده مقاومتی (6 نفر هموزیگوت AA و 10 نفر آلل C) با میانگین سنی 73/3±93/21 سال، قد 28/5±87/179سانتیمتر و وزن 55/9±92/ 72 کیلوگرم صورت گرفت. افراد طی دو جلسه پس از مصرف مکمل کافئین و یا دارونما در آزمون بی هوازی وینگیت شرکت نمودند. آزمودنی ها سه روز پس از اندازه گیریهای اولیه و دموگرافیک مراجعه نموده، و یک ساعت قبل از اجرای آزمون وینگیت، بصورت تصادفی یک کپسول ژله ی حاوی 6 میلی-گرم کافئین (و یا مالتودکسترین) را، به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مصرف نمودند، و سپس قبل از اجرای آزمون 10 دقیقه گرم کردن را انجام داده و در ادامه با حداکثر توان آزمون وینگیت را اجرا نمودند. ورزشکاران پس از گذشت یک هفته و مشابه شرایط جلسه اول، در جلسه ی دوم آزمون وینگیت شرکت کردند، با این تفاوت که جای گروه دارونما و کافئین عوض شد. برای استخراج نمونه های DNA، PCR و الکتروفورز از ورزشکاران مقداری خون گرفته و بلافاصله در لوله های ماده ضد انعقاد (EDTA) ریخته شد. استخراج DNA ژنومی با استفاده از کیت استخراج DNA و بر اساس پروتکل کیت انجام شد. پس از جمع آوری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر، تجزیه و تحلیل داده ها صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که تاثیر شرایط (مصرف کافئین یا دارونما)، تاثیر ژنوتیپ (هموزیگوت AA و آلل C) و تاثیر تعامل شرایط-ژنوتیپ بر هیچ کدام از پنج متغییر آزمون بی هوازی وینگیت (اوج توان، متوسط توان و حداقل توان، شاخص خستگی و ظرفیت بی هوازی) معنی داری نمی باشد، و تنها اثر تعامل شرایط-ژنوتیپ بر شاخص اوج توان بی هوازی معنی دار (04/0p=) است. به عبارتی مصرف مکمل کافئین باعث افزایش حدود 6% ، شاخص اوج توان در افراد دارای هموزیگوت AA ، و کاهش حدود7% شاخص اوج توان در افراد دارای آلل C ، حین آزمون بی هوازی وینگیت می شود. به طورکلی عملکرد افراد در حالت مصرف کافئین نسبت به دارونما، در تمامی متغیرها در ژنوتیپ AA افزایش یافت به جز در متوسط توان که تقریباً برابر بود، اما در افراد دارای آلل C تقریباً نتایج برعکس بود و عملکرد افراد یا نزدیک به هم و یا در حالت مصرف کافئین کمتر بود، اگرچه این تفاوت موجود در ژنوتیپ ها (هموزیگوت AA و آلل C). از لحاظ آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش حاضر می توان بیان نمود که ژنوتیپ (هموزیگوت AA و آلل C) در تاثیر کافئین بر متغییرهای بی هوازی آزمون وینگیت نقش معنی داری ندارد. به عبارتی در مردان تمرین کرده مقاومتی، مصرف 6 میلی گرم کافئین به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن نمی تواند تاثیر معنی داری بر نقش پلی مورفیسم ژن CYP1A2 در شاخصهای عملکرد بی هوازی (اوج توان، متوسط توان و حداقل توان، شاخص خستگی و ظرفیت بی هوازی) داشته باشد. البته به دلیل اندک مطالعات موجود و همچنین کم بودن تعداد نمونه ها، نتیجه گیری بااحتیاط و بیان قطعی، به یافته های تحقیقات آتی وابسته است.